34 بله وهدے مُچّیئے مردمان زانت که آ یَهودیے، گڑا پدا هَمگُٹّ و همتئوار بوتنت و تان کِساس دو ساهتا جاک و کوکّارِش کرت و گوَشتِش: ”اِپێسُسئے هُدا، آرتِمیس مزن اِنت.“
وهدے دْوا کنێت، گڑا درکئومێن مردمانی ڈئولا مُپت و ناهودگێن هبران لێس و پِلّێس مکنێت، آ هئیالَ کننت که چه لێس و پِلّێسا آیانی دْوا گۆش دارگَ بیت.
کازیانی دێما پێش کرتنت و گوَشتِش: ”اے مردم یَهودی اَنت و مئے شهرا جێڑه و پلێنڈی کنگا اَنت.
شۆرش اے ڈئولا بوت که اِپێسُسئے شهرا دیمیتْریوس نامێن زَرگرے هستاَت که آییا آرتِمیسئے زیارتجاهئے نُگرهێن دُتُّکَ جۆڑێنت و بها کرت. چه اے کارا، شهرئے هُنرمندان بازێن زَرّ و مالے کَٹّت.
بله شما وت اِشکتگ و دیستگ، اے مردا، پولُسا، نه تهنا اِپێسُسئے، کمّ و گێش سجّهێن آسیائے دَمگئے بازێن مردمے گُمراه کرتگ و گوَشیت که مئے دستانی اَڈّ کرتگێن هُدا، په هچّ دابا هُدا نهاَنت.
وهدے مُچّیئے مردمان اے هبر اِشکتنت، سکّ زَهر گپتنت و په کوکّار گوَشتِش: ”اِپێسُسئے هُدا، آرتِمیس مزن اِنت.“
یَهودیان، اِسْکَنْدَر نامێن مردے دێما کرت و چه مُچّیا هرکَسا آییارا هُکمے دات. دستی شهار دات که چُپّ و بێتئوار ببنت، تان مردمانی دێما گۆن وتی هبران یَهودیانی دێمپانیا بکنت.
گڑا، شهرئے مُنشیا مُچّی آرام کرت و گوَشتی: ”او اِپێسُسئے مردمان! سجّهێن دنیائے مردمَ زاننت که اِپێسُسئے شهر، مزنێن هُدا آرتِمیسئے زیارتجاهئے نِگهپان اِنت، که آییئے نَکش چه آسمانا اێر آتکگ.
تئو که زنایا مَکَن و مَنَهَ کنئے، بارێن وت زنا نکنئے؟ ترا که چه بُتان نپرت اِنت، بارێن وت بُتانی پرستشگاهانَ نپُلئے؟
آیان همے اژدیا پرستش کرت چێا که رسترارا اِهتیاری داتگاَت و رسترِش پرستش کرت و گوَشتِش: ”کئے رسترئے ڈئولا اِنت؟ کئے گۆن اِشیا جنگ کرتَ کنت؟“