پِتْرُسا گۆن دستئے اِشارها بێتئوار کرتنت و هال داتنت که هُداوندا آ، چه جێلا چۆن آزات کرتگ. گۆن آیان گوَشتی: ”آکوب و اے دگه براتان چه اے هالا سهیگ بکنێت.“ رَندا چه اۆدا در آتک و دگه جاگهێا شت.
بله وهدے مُچّیئے مردمان زانت که آ یَهودیے، گڑا پدا هَمگُٹّ و همتئوار بوتنت و تان کِساس دو ساهتا جاک و کوکّارِش کرت و گوَشتِش: ”اِپێسُسئے هُدا، آرتِمیس مزن اِنت.“
اے راست اِنت که من باید اِنت شما سجّهێنانی بارئوا اَنچُش پِگر بکنان که پِگر کنگا آن، چێا که شما منی دلا اێت. تُرے من زمزیلان ببان یا وشّێن مِستاگئے دێمپانی و سابِت کنگا، شما سَجّهێن هُدائے رهمتان گۆن من شریکدار اێت.