وهدے هیرودیس سهیگ بوت که نجومیان آ رَد داتگ، باز زهر گپت. پرمانی دات: ”بئیتلَهِم و کِرّ و گوَرئے دو سالیگ یا کَسترێن سجّهێن مردێنچُکّ کُشگ ببنت.“ اَنچُش که آییا پێسرا نجومی جُست و پُرس کرتگاَتنت، هما هسابا اے وهدی گیشّێنت.
شۆرش اے ڈئولا بوت که اِپێسُسئے شهرا دیمیتْریوس نامێن زَرگرے هستاَت که آییا آرتِمیسئے زیارتجاهئے نُگرهێن دُتُّکَ جۆڑێنت و بها کرت. چه اے کارا، شهرئے هُنرمندان بازێن زَرّ و مالے کَٹّت.
پمێشکا شادهی کنێت، او آسمانان و آسمانانی نِشتگێنان! بله بَژن و اَپسۆز په شما، او زمین و دریا! چێا که شئیتان په شما اێر آتکگ، چه زهرا سکّ پُرّ اِنت، چێا که زانت که آییئے وهد کمّ اِنت.“