17 چه اے هالئے اِشکنگا، اِپێسُسئے شهرئے سجّهێن مردمان، یَهودی و یونانی دوێنان، باز تُرست و هُداوندێن ایسّائے نامِش ستا و سنا کرت.
سجّهێن بنی آدمَ تُرسنت، هُدائے کارا جارَ جننت و آییئے کارا په هۆش و سارَ چارنت.
چه اے هبرا، همساهگان تُرس دلا کپت و یَهودیَهئے دَمگئے کۆهستگانی سجّهێن مردمان اے بارئوا هبرَ کرت.
سجّهێنانی دلا تُرسے نِشت و هُدایا سِپَت و سَنا کنان، گوَشتِش: ”مئے کِرّا مزنێن نبیے ودی بوتگ“ و ”هُدا وتی کئومئے کُمکّ کنگا آتکگ.“
وهدے والیا اے دیست، چه هُداوندئے تالیمئے زۆرا هئیران مَنت و باوَرمند بوت.
وهدے اِپێسُسئے بَندِنا رَستنت، پولُسا وتی همراه پْریسْکیلا و اَکْویلا یله داتنت و وت کَنیسَها شت و گۆن یَهودیان گپّ و تْرانی کرت.
چه آیان رُکستی گپت و گوَشتی: ”اگن هُدائے رزا ببیت، دگه برے شمئے کِرّا کایان.“ گڑا بۆجیگێا نِشت و چه اِپێسُسا در آتک.
هما زمانگا که اَپولُس کُرِنْتا اَت، پولُس هم چه مُلکئے نیامی هَند و دَمگان گوَزان، اِپێسُسئے شهرا آتک و رَست. اۆدا لهتێن مریدی دیست.
همے مردا که جِنّ پِر اَت، کُپّی کرت و آیانی چَکّا کپت. سرزۆر بوت و آ جاندرا و ٹَپّی، چه آ لۆگا تتکنت.
بازێنے که باوَرمند بوت، مردمانی دێما وتی پێسریگێن سِلّێن کارِش مَنِّتنت.
سجّهێنانی دلا بیمّ و تُرسے نِشت و چه کاسِدان مۆجزه و اَجَبَّتێن نشانی زاهر و پَدّرَ بوت.
چه اے هبرانی اِشکنگا، سجّهێن باوَرمند و آ دگه مردمانی نیاما مزنێن تُرس و بیمّے کپت.
باوَرمند، مردمانی گوَرا باز اِزَّتمند اَتنت، بله چه آ دگران کَسێا اے دل و جُریت نێستاَت که گۆن آیان هۆر ببیت.
وهدے هَنّانیایا اے هبر اِشکتنت، زمینا کپت و ساهی دات. هرکَسا که اے هبر اِشکت، آییئے دلا بلاهێن تُرسے نِشت.
من گۆن مزنێن دلجمیے اُمێتَ کنان که هچّ پئیما پَشَل و شَرمندگ کنگ مبان و نون هم مُدامیگێن ڈئولا دِلێر ببان و منی جسم و جانئے تها مَسیها شان و شئوکت برسیت، تُرے زندگ بمانان یا بمِران.
ما اے دْوایا کنێن تانکه مئے هُدائے و هُداوندێن ایسّا مَسیهئے رهمتئے برکتا، شمئے دل و درونا مئے هُداوندێن ایسّائے نامئے شان و شئوکت زاهر ببیت و مَسیه شمارا اِزّت بدنت.
نون گُڑا، براتان! په ما دْوا کنێت که هُداوندئے کلئو و پئیگام تێزیا شِنگ و تالان ببیت و مردم اے پئیگامئے اِزّتا بکننت، اَنچُش که شما کرتگ.