9 یکّ شپے، هُداوندێن ایسّا، پولُسئے شُبێنا آتک و گوَشتی: ”متُرس، منی مِستاگا شِنگ و تالان کنان کن. بێتئوار مبئے.
همۆدا شپا پولُسا یکّ مَکْدونی مردے په شُبێن دیست که اۆشتاتگاَت و مِنَّت کنان اَت که ”دریایا بگوازێن، مَکْدونیَها بیا و مارا کُمکّ کن.“
هچکَس ترا دستَ نجنت و تاوان داتَ نکنت چێا که من تئیی پُشت و پناه آن. اے شهرا منی باوَرمند باز اَنت.“
ایسّا مَسیهُن دیست که منا گوَشتی: ’زوتّ کن. چه اورشَلیما در کپ، چێا که اِدئے مردم منی بارئوا تئیی گواهیا نمَنّنت.‘
هما شپا هُداوندێن ایسّا پولُسئے دێما آتک و اۆشتات. گوَشتی: ”او پولُس! دلا مزن کن، اَنچُش که تئو اورشَلیمئے شهرا په منی مِستاگا شاهدی داتگ، همے ڈئولا رومئے شهرا هم ترا شاهدی دئیگی اِنت.“
دَمِشْکئے شهرا، هَنّانیا نامێن مریدے جَهمنند اَت. شُبێن و اِلهامێا، هُداوند په آییا زاهر بوت و گوَشتی: ”او هَنّانیا!“ آییا جواب تَرّێنت: ”جی، منی واجه!“
اَنچۆ که شما زانێت، ما شمئے کِرّا آیگا پێسر پیلیپیئے شهرا چۆن اَزاب و بےاِزّت کنگ بوتێن، بله ما چه وتی هُدائے کُمکّا تَهم و جُرَت کرت و اینچُک دُژمنیئے تها هم ما هُدائے وشّێن مستاگ په شما سَر کرت.