19 وهدے اِپێسُسئے بَندِنا رَستنت، پولُسا وتی همراه پْریسْکیلا و اَکْویلا یله داتنت و وت کَنیسَها شت و گۆن یَهودیان گپّ و تْرانی کرت.
آیان دَزبندی کرت گێشترێن وهدے بجَلّیت، بله پولُسا نمَنّت.
چه آیان رُکستی گپت و گوَشتی: ”اگن هُدائے رزا ببیت، دگه برے شمئے کِرّا کایان.“ گڑا بۆجیگێا نِشت و چه اِپێسُسا در آتک.
هما وهدا اَپولُس نامێن یکّ یَهودیے اِپێسُسئے شهرا آتک که اِسْکَنْدَریَها پێدا بوتگاَت، واننده و هبرزانتے اَت و پاکێن کتابان شَرّ بلد اَت.
هر شَبَّتئے رۆچا، پولُسا کَنیسَها گۆن یَهودی و یونانیان گپّ و تْرانَ کرت و آیانی باوَرمند کنگئے جُهدا اَت.
هما زمانگا که اَپولُس کُرِنْتا اَت، پولُس هم چه مُلکئے نیامی هَند و دَمگان گوَزان، اِپێسُسئے شهرا آتک و رَست. اۆدا لهتێن مریدی دیست.
چه اے هالئے اِشکنگا، اِپێسُسئے شهرئے سجّهێن مردمان، یَهودی و یونانی دوێنان، باز تُرست و هُداوندێن ایسّائے نامِش ستا و سنا کرت.
بله شما وت اِشکتگ و دیستگ، اے مردا، پولُسا، نه تهنا اِپێسُسئے، کمّ و گێش سجّهێن آسیائے دَمگئے بازێن مردمے گُمراه کرتگ و گوَشیت که مئے دستانی اَڈّ کرتگێن هُدا، په هچّ دابا هُدا نهاَنت.
وهدے مُچّیئے مردمان اے هبر اِشکتنت، سکّ زَهر گپتنت و په کوکّار گوَشتِش: ”اِپێسُسئے هُدا، آرتِمیس مزن اِنت.“
گڑا، شهرئے مُنشیا مُچّی آرام کرت و گوَشتی: ”او اِپێسُسئے مردمان! سجّهێن دنیائے مردمَ زاننت که اِپێسُسئے شهر، مزنێن هُدا آرتِمیسئے زیارتجاهئے نِگهپان اِنت، که آییئے نَکش چه آسمانا اێر آتکگ.
پولُسئے شئور اَت، اِپێسُسئے شهرا هچّ مهاۆشتیت، تانکه آسیائے دَمگا باز مهتل مبیت. آییا اِشتاپ اَت که اگن بوتَ کنت پِنْتیکاسْتئے ائییدئے رۆچا اورشَلیما ببیت.
پولُسا چه میلیتوسئے شهرا، په اِپێسُسئے کِلیسائے کماشان کُلئو راه دات و آ وتی کِرّا لۆٹتنت.
آیان اے هبر پمێشکا کرت که پێسرا پولُسِش گۆن تْروپیموسا، که اِپێسُسئے شهرئے نندۆکے اَت، اورشَلیمئے بازارا دیستگاَت. گُمانِش کرتگاَت که پولُسا، تْروپیموس مزنێن پرستشگاها آورتگ.
هما وهدا که مَکدونیَها رئوگا اَتان، من گۆن تئو دزبندی کرت و انّون هم گوَشان که اِپێسُسئے شهرا بدار و لهتێن مردم که درۆگێن تالیم دئیگا اِنت، آیان هُکم بدئے که وتی اے کارا بند بکننت و
هُداوند وتی آیگئے رۆچا اۆنێسیپُروسئے سرا مهربان بات. وهدے من اِپێسُسئے شهرا اَتان، تئو شرَّ زانئے که آییا چینکدر منی هِزمت کُرت.
من تیکیکاس اِپێسُسئے شهرا دێم دات.
گوَشتی: ”اے چیزّان که تئو گندئے، کتابێئے تها نبشتهِش کن و په هپتێن کِلیسایان دێمِش دئے، په اِپێسُس، سَمورنا، پِرگاموم، تیاتیرَه، ساردیس، پیلادِلپیا و لئودیکیائے کِلیسایان.“
په اِپێسُسئے کِلیسائے پرێشتگا نبشته کن: اے هبر هماییئیگ اَنت که هپتێن اِستاری راستێن دستا اَنت و هپتێن تلاهێن چِراگدانانی نیاما گام جنَگا اِنت. آ چُشَ گوَشیت: