10 هچکَس ترا دستَ نجنت و تاوان داتَ نکنت چێا که من تئیی پُشت و پناه آن. اے شهرا منی باوَرمند باز اَنت.“
نون برئو، من ترا سۆجَ دئیان که ترا چے گوَشگی اِنت. دپ تئییگَ بیت و گپّ منیگَ بنت.“
نِشتگێن جنێنچُکّێئے لاپ پُرَّ بیت و مردێنچُکّێئے سرا چِلّگَ بیت و آییئے ناما اِمانوییل پِرَ بندنت، که اِشیئے مانا ”هُدا گۆن ما“ اِنت.
هُدایا شمئے سرئے مودانی هساب هم گۆن اِنت.
آیان درس و سَبکّ بدئیێت که منی سجّهێن هُکم و پرمانانی سرا کار بکننت. دلجم ببێت، من تان دنیائے هلاسیا، مُدام گۆن شما گۆن آن.“
بله چه شمئے سرا یکّ مودے هم کمَّ نبیت.
منا دگه پَس هم هست که چه اے رمگا نهاَنت. باید اِنت آیان هم بیاران. آ منی تئوارا دلگۆشَ کننت. نون رمَگ یکّے بیت و شپانک یَکّے بیت.
تهنا آ کئومئے جاها نمریت، هُدائے سجّهێن شِنگ و شانگێن چُکّانی جاها مریت تانکه آیان یکجاه و یکراه بکنت.
شَمون پِتْرُسا گوَشت که هُدایا چِه پئیما ائولی برا درکئومانی نێمگا په مِهر هئیال گوَر کرت که چه آیان هم په وتی ناما کئومے گچێن بکنت.
اے هبر چه دێریگێن زمانگان زانگ بوتگ.‘
گڑا، تان یکّ سال و شش ماها همۆدا داشتی و مردمی هُدائے هبر سۆجَ داتنت.
یکّ شپے، هُداوندێن ایسّا، پولُسئے شُبێنا آتک و گوَشتی: ”متُرس، منی مِستاگا شِنگ و تالان کنان کن. بێتئوار مبئے.
اے چیزّانی بارئوا چے بگوَشێن؟ اگن هُدا گۆن ما گۆن اِنت، کئے مئے دژمن بوتَ کنت؟
بله هُداوند منی کَشا اۆشتات و منا زۆر و واکی دات، تانکه من سَرجمیا پئیگامئے جارا بجنان و سجّهێن درکئوم بشکُننت. اے پئیما من چه شێرئے دپا رَکّتان.
هُداوند گۆن تئو گۆن بات. شمارا رهمت سر بات.