گڑا لوت شت و وتی زاماتی گوَشتنت، هما که گۆن آییئے جنکّان سانگ کنگی اَتنت: ”اِشتاپ کنێت و چه اِدا در کپێت که هُداوند اے شهرا تباهَ کنت.“ بله آییئے زاماتان دلا گوَشت که لوت مسکرا کنگا اِنت.
’او مَلنڈ و مسکرا کنۆکان! بچارێت، هئیران و هَبَکّه ببێت، گار و زئوال ببێت، چێا که من شمئے دئور و باریگا اَنچێن کارے کنگا آن که تُرے شمارا بگوَشنت هم، شما هچبر باوَرَ نکنێت.‘“