22 نون پولُس، اَریوپاگوسئے دیوانجاها اۆشتات و تْرانی کرت: ”او آتِنئے جَهمنندان! من گِندگا آن که شما باز دیندۆستێن مردم اێت.
پولُسئے همراهێن رُکست کنۆک، گۆن آییا تان آتِنئے شهرا آتکنت. چه پولُسا اے پرمانِش گپت که سیلاس و تیموتاووس وتا زوتّ آییئے کِرّا برسێننت، نون پِر ترّتنت.
وهدے پولُس، آتِنئے شهرا په سیلاس و تیموتاووسئے آیگا وداریگ و رهچار اَت، آییا دیست که شهر چه بُتان پُرّ اِنت. باز گَمیگ و دلرنج بوت.
آیان پولُس، ”اَریوپاگوسا“ برت و گوَشتِش: ”بوتَ کنت ما بزانێن اے نۆکێن تالیم که تئو دئیئے چے اِنت؟
لهتێن مردما آییئے هبر مَنِّت و ایسّائے سرا باوَرمند بوت. چه باور کنۆکان یکّے، اَریوپاگوسئے دیوانئے باسکے اَت که آییئے نام دیونیسیوس اَت و یکّ جنێنے که نامی داماریس اَت و گۆن آیان دگه لهتێن هم گۆن اَت.
گڑا، شهرئے مُنشیا مُچّی آرام کرت و گوَشتی: ”او اِپێسُسئے مردمان! سجّهێن دنیائے مردمَ زاننت که اِپێسُسئے شهر، مزنێن هُدا آرتِمیسئے زیارتجاهئے نِگهپان اِنت، که آییئے نَکش چه آسمانا اێر آتکگ.
اے مردئے سرا آیانی بُهتام وتی جِندئے دینی هبر و ایسّا نامێن مُرتگێن مردێئے بارئوا اَتنت که پولُسَ گوَشیت آ زندگ اِنت.