20 تئیی هبر مئے گۆشان اَجب اَنت و ما اِشانی مانایا زانگَ لۆٹێن.“
آ، اے هبرئے سرا بَه مَنت و وتمانوت جێڑگا اَتنت که چه مُردگان جاه جنَگ و زندگ بئیگئے مانا چے اِنت؟
اے هبرانی اِشکنگا رند آییئے بازێن مُریدێا گوَشت: ”اے گرانێن هبرے، اِشیا کئے مَنِّتَ کنت؟“
پِتْرُس هئیران اَت که بارێن اے اِلهامئے مانا و مکسد چے اِنت؟ همے وهدا، کُرنیلیوسئے راه داتگێن مردمان شَمونئے لۆگ شۆهاز کرتگاَت و آتکگ و لۆگئے دروازگئے دپا رَستگاَتنت.
آیان پولُس، ”اَریوپاگوسا“ برت و گوَشتِش: ”بوتَ کنت ما بزانێن اے نۆکێن تالیم که تئو دئیئے چے اِنت؟
آتِنئے مُلکی و درمُلکی سجّهێن مردمان، اَبێد چه اے کارا دگه کارے نێستاَت که بنندنت و نۆکێن هال و جاورانی بارئوا گپّ و تْران بکننت و بِشکننت.
گڑا په هئیرانی چه یکدومیا جُستِش کرت: ”اے کار و هبرانی مانا چے اِنت؟“
نون وهدے آ گندنت که شما اے رَدێن کارانی هار و هیرّۆپا آیانی همراهَ نبێت، هئیرانَ بنت و شمارا بد و رَدَ گوَشنت.