28 بله پولُسا تئوار کرت و گوَشت: ”وتا تاوان مدئے، ما سجّهێن وتی جاگها اێن.“
گرێوان بوتان، هما دابا که په دۆست یا براتێا گمیگَ بنت، سر جَهل و مۆتک آران بوتان، هما دابا که په ماتا زارَ جننت.
اگن په دۆستێا بدیاُن کرتگ، یا که دژمنے بێمئیارا پُلتگ،
مردم مَکُش.
بله من شمارا گوَشان، گۆن وتی دژمنا مِهر بکنێت و په همایان که شمارا آزارَ دئینت نێکێن دْوا بلۆٹێت،
بله ایسّایا گوَشت: ”بَسّ اِنت! دست بدارێت!“ آییئے گۆشا دستی پِر مُشت و دْراهی کرت.
ایسّایا گوَشت: ”او پت! آیان پهِلّ کن، چێا که نزاننت چے کنگا اَنت.“ گڑا سپاهیگان ایسّائے پُچّ و پۆشاک کَشّتنت و په آیانی بهر کنگا شرتِش بست که بارێن کئیا رسنت.
جێلئے نِگهپان، چه وابا پَچ لَرزت و آگه بوت، دیستی که بَندیجاهئے سجّهێن دروازگ پَچ اَنت، گُمانی کرت که کئیدی تتکگ و شتگاَنت. نون په وتکُشیا زَهمی کَشّت.
جێلئے نِگهپانا چِراگے لۆٹت و تچانا بَندیجاهئے تۆکا شت و گۆن درَهگا پولُس و سیلاسئے پادان کپت.
هئیالا بدارێت که کسّ بدیئے بدلا بدی مکنت. بدی مکنێت و مُدام په یکدگرا و په هرکَسا شَرّیئے رندا ببێت.