31 آیان اے کاگد وانت و چه اِشیئے دلجمی و دِلبڈّی دئیۆکێن کُلئوا باز وشّ بوتنت.
چه یَهودیَها لهتێن مردم اَنْتاکیَها آتک و براتِش تالیم داتنت و گوَشتِش: ”تان وهدے شما موسّائے شَریَتئے رَندگیریا سُنّت و بُرُّک مکنێت، رَکّتَ نکنێت.“
نون شما چێا مریدانی گردنا گرانێن جُگے بندێت و هُدایا چَکّاسیت؟ اے بارا، نه ما زرتَ کنێن و نه مئے پیرێنان زرت کرتگ.
رَندا، اے گچێن کرتگێن برات اَنْتاکیَها دێم دئیگ بوتنت. اۆدا شت و کِلیسائے سجّهێن مردمِش یکجاه کرتنت و کاگدِش په آیان رَسێنت.
یَهودا و سیلاس که وت هم نبی اَتنت، اۆدئے براتِش گۆن بازێن هبران دِلبڈّی دات و آیانی باوَرِش مُهرتر کرت.
اے ڈئولا، کِلیسایانی باوَرمند رۆچ په رۆچ گێشترَ بوتنت و باوَرِش هم مُهرترَ بوت.
مَسیها مارا آزات کرت که ما آزات ببێن. گڑا مُهر بۆشتێت، وتارا پدا گُلامیئے جُگئے چێرا رئوَگا مئیلێت.
چێا که سُنّت بوتگێن ما اێن. اے ما اێن که هُدایا چه آییئے پاکێن روهئے برکتا پرستشَ کنێن. په ما پَهر و شانے که گۆن ایسّا مَسیها هئوار اێن و مارا چه وتی جِسما، بزان چه دنیایی چیزّان اُمێتے نێست،