چه اَتّالیَها، بۆجیگا سوار بوت و اَنْتاکیَها پِر ترّتنت. چه همۆدا په هما کار و مُهیمّا هُدائے مِهر و رهمتانی سپرده کنگ بوتگاَتنت، که نون آیان سَرجم کرتگاَت.
آیانی دستا کاگدے داتِش که اے ڈئولا اَت: ”ما، کاسِد و کِلیسائے کماشێن مردم و شمئے برات، شمارا، بزان اَنْتاکیَه، سوریه و کیلیکیَهئے درکئومێن باوَرمندێن براتان دْرۆت و دْرَهباتَ دئیێن.
من پمێشکا سَکّی و سۆری سگّگا آن، بله شرمندگ نهآن چێا که زانان من کئیی سرا ایمان آورتگ و دلجم آن که آییا اے واک و توان هست که تان وتی آیگئے رۆچا هما امانتئے نگهپانیا بکنت که منا داتگی.
من ترا پمێشکا کْریتئے جزیرها نادێنت و شُتان که تئو ناسرجمێن کاران بگیشّێنئے و هر شهرا کَماش گِچێن بکنئے و کاران آیانی دستا بدئیئے، هما پئیما که من ترا هُکم داتگاَت.
من وت که چه کِلیسائے کماشان یکّے آن و مَسیهئے سکّی و سۆریانی شاهدے آن و آییئے پَدّر بئیگیێن شان و شئوکتا شریکدار آن، شمئے نیاما هرچے کماش هست، چه آیان منی دَزبندی اِش اِنت که:
نون هُدا، که سجّهێن رهمتانی مالک اِنت و شمارا چه مَسیهئے راها دێم په هما اَبدمانێن شئوکتا گْوانکی جتگ، شمئے کمّێن سکّی و سۆرێئے سگّگا رند، شمارا نۆکسرا توانَ دنت، مُهر و مُهکمَ کنت و پایداری و زۆرَ بَکشیت.