گوَشتِش: ”او مردمان! شما چے کنگا اێت؟ ما شمئے ڈئولێن بنیآدم اێن و بَسّ. آتکگێن شمارا اے مِستاگا بدئیێن که اے هراب و ناهودگێن کاران یله بکنێت و بَرهَکّ و نمیرانێن هُدائے کِشکا بگرێت. آییا آسمان، زمین، دریا و هرچے که آیانی تها هستاِنت، اَڈّ کرتگاَنت.
بله لهتێن رۆچا و رَند، بازێن یَهودی چه اَنْتاکیَه و اِکُنیَها آتک و شهرئے مردمِش وتی نێمگا تَرّێنتنت. پولُسِش سِنگسار کرت و گۆن اے هئیالا که مُرتگ، کَشّان کنان چه شهرا ڈنّ دئور دات،
چه اَتّالیَها، بۆجیگا سوار بوت و اَنْتاکیَها پِر ترّتنت. چه همۆدا په هما کار و مُهیمّا هُدائے مِهر و رهمتانی سپرده کنگ بوتگاَتنت، که نون آیان سَرجم کرتگاَت.
لهتێن رۆچا و رَند، پولُسا گۆن بارنابایا گوَشت: ”سجّهێن هما شهران که ما هُداوندئے هبر رسێنتگ، بیا پدا همۆدا برئوێن و براتان بچارێن که بارێن آ چۆن اَنت.“
هما آزار و سکّی و سۆریانی بارئوا هم زانئے که اَنتاکیَه و اِکۆنیَه و لِستْرَهئے شهران منی سرا کپتنت. من اے آزار سَگّتنت و هُداوندا منا چه اے سجّهێنان نِجات دات.