47 هُداوندا مارا همے هُکم داتگ که: ’من ترا درکئومانی نور و رُژن کرتگ، که تئو رَکّێنگ و نِجاتا، تان دنیائے گُڈّی مرز و سیمسران برسێنئے.‘“
پمێشکا، برئوێت سجّهێن کئومان منی مرید بکنێت، پت و چُکّ و پاکێن روهئے ناما پاکشۆدی بدئیێت و
گۆن آیان گوَشتی: ”شما دنیائے سجّهێن کئومانی کِرّا برئوێت و وشّێن مِستاگا سر کنێت.
آ په دگه کئومان هُدائے بارئوا سرپد کنۆکێن رُژنے بیت و په تئیی بنی اِسراییلی کئوما پَهر و شانے.“
آییئے نامئے سرا، تئوبه و گناهانی پهِلّی باید په سجّهێن کئومان جار جنَگ ببیت. اے کارئے بُنگێج چه اورشَلیما بیت.
بله وهدے پاکێن روه شمئے دلانَ نندیت، شمارا وس و واکَ رسیت و اورشَلیمئے شهرا، یَهودیَه و سامِرَهئے دَمگان، تان سَرجمێن دنیائے گُڈّی مرز و سیمسران هم، په من شاهدیَ دئیێت و منی وشّێن مِستاگا رَسێنێت.“
پدا هُداوندێن ایسّایا منا گوَشت: ’برئو، چێا که من ترا دورێن هَند و دَمگان درکئومانی کِرّا راهَ دئیان.‘“
که مَسیه باید اِنت سکّی و سۆری بسگّیت، بمریت و چه سجّهێنان پێسر، چه مُردگان زندگ ببیت، جاه بجنت و په وتی کئوم و درکئومان نور و رُژنئے مِستاگئے جارا بجنت.“
بله هُداوندا گۆن هَنّانیایا گوَشت: ”برئو، من په وتی هِزمتکاریا، آ گچێن کرتگ که درکئوم و آیانی بادشاه و اِسراییلیانی گوَرا برئوت و په منی ناما گواهی بدنت.