”بَژن و اپسۆز په شما، او کُرازینئے مردمان! بَژن و اپسۆز په شما، او بئیتسئیدائے مردمان! هما مۆجزه و اَجِکّایی که من شمئے نیاما پێش داشتگاَنت، اگن سور و سئیدونئے شهران پێش بداشتێننت، گڑا اۆدئے مردمان هما وهدا وتی گناهانی پشۆمانیئے پۆشاک گوَرا کرتگاَت و پُرانی سرا نِشتگاَتنت.
من هما دمانا په تئیی لۆٹگا وتی کاسِد راه داتنت، تئیی مِنَّت سر و چمّان که تئو آتکئے. نون ما سجّهێن هُدائے دیوانا هۆر نِشتگ و وداریگ اێن تان هُداوندئے آ سجّهێن هبران بِشکنێن که ترا په مئے گوَشگا هُکمی داتگ.“