37 بله آ کَس که هُدایا چه مُردگان زندگ کرت، آییئے جۆن نپوسِّت.
بله هُدایا چه مُردگان زندگ کرت و
گۆن ایسّائے زِندگ کنگا، په ما که آیانی چُکّ و اۆبادگ اێن، سَرجم و پورهای کرت، اَنچُش که زَبورئے دومی بهرا نبیسگ بوتگ: ’تئو منی بَچّ ائے، مرۆچی من ترا پێدا کرتگ.‘
بله هُدایا چه مُردگان زندگ کرت و چه مَرکئے رنج و اَزابا رَکّێنت، چێا که نبوتنی اَت مَرک آییا وتی پنجگانی تها بداریت،
چێا که تئو منا مُردگانی جهانا یلهَ نکنئے و وتی هما پاکێنا سَڑَگ و پوسّگا نئیلئے.