36 وهدے داوودا وتی وهد و باریگا، هُدائے واهگ سَرجم کرتنت، مُرت و وتی پت و پیرُکانی ڈئولا کبر بوت و آییئے جۆن هم پوسِّت.
گۆن هێدێن پێشانیگے وتی نگنا ورئے تان هما وهدا که هاکا پِرَ ترّئے، چێا که چه همِشیا زورگ بوتگئے. تئو هاکے ائے و پدا هاکا پِرَ ترّئے.“
پسانی پئیما دێم په مُردگانی جهانا راه دئیگَ بنت، همۆدا که مرک آیانی شپانکَ بیت. بامگواهان، نێکدل آیانی سرا هُکمرانیَ کننت و آیانی جسم و جان کبرا پوسّیت، دور چه بُرزێن ماڑیان.
تانکه انسان نمیران بمانیت و هچبر کبرا مگندیت.
آ هِزمتکار که آییا پنچ تالانت رَستگاَت، هما دمانا سئوداگریا شت و پنچ تالانتی نَپ رَست.
ایسّایا گوَشت: ”ڈۆکا دور کنێت.“ مُرتگێن ایلازَرئے گهار مَرتایا گوَشت: ”او هُداوند! آییئے مَرکا چار رۆچ گوَستگ و بۆَ کنت.“
رَندا هُدایا آ، چه بادشاهیئے تَهتا اێر گێتک و داوود آیانی بادشاه کرت. هُدایا په آییا گواهی دات که ’منی دل چه یَسّیئے چُکّ داوودا رازیگ اِنت و آ منی هر واهگا سَرجمَ کنت.‘
او براتان! من په دلجمی شمارا گوَشان که مئے بُنپیرُک داوود مُرت، کبر و کَپن بوت و آییئے کبر تان مرۆچی مئے گوَرا هستاِنت.
چێا که من په شما هُدائے سجّهێن واهگانی رسێنگا هچبر چَکّ و پَد نبوتگان.
رَندا، اِسْتیپان کۆنڈان کپت و په بُرزتئواری گوَشتی: ”او هُداوند! اِشان په اے گناها مئیاربار مکن.“ گۆن همے هبرانی گوَشگا، ساهی دات.
شاوول چه اِسْتیپانئے کۆشا رازیگ اَت. آ رۆچا، اورشَلیمئے کِلیسائے سرا سکّێن آزارے بُنگێج بوت. اَبێد چه کاسِدان، آ دگه سجّهێن باوَرمند، یَهودیَه و سامِرَهئے چپّ و چاگردا شِنگ و شانگ بوتنت.
براتان! ما لۆٹێن که شما مرکئے وابا وپتگێنانی بارئوا سرپد ببێت و آ مردمانی ڈئولا پُرسیگ مبێت که هچّ اُمێتِش نێست.