24 هُدائے هبر و کُلئو رۆچ په رۆچ گێش بئیان و دێما رئوان اَت.
رندا دانیال، آریوکئے کرّا شت، هماییئے کِرّا که بادشاها بابِلئے دانایانی کُشگئے هُکم داتگاَت. گۆن آییا گوَشتی: ”بابِلئے دانایان مَکُش. منا بادشاهئے کِرّا بر. من آییئے وابا مانا کنان.“
آ بادشاهانی وهدا، آسمانی هُدا دگه بادشاهیے اڈَّ کنت که هچبر تباهَ نبیت و دگه کئومێئے دستا هم دئیگَ نبیت. اے بادشاهی، آ دگه سجّهێن بادشاهیانَ پرۆشیت و هلاسَ کنت، بله وت تان اَبد برجمَ مانیت.
ترا گوَشان: تئو پِتْرُس ائے و اے تَلارئے سرا من وتی کِلیسائے بُنیاتا اێرَ کنان که مَرکئے زۆر آییا هچبر پرۆشَ ندنت و آییئے سرا سۆبێنَ نبیت.
هُداوندئے دست گۆن آیان گۆن اَت، پمێشکا بازێنے باوَرمند بوت و چه وتی کار و راهان، دێم په هُداوندا آتک.
اے ڈئولا، هُداوندئے هبر گۆن گێشترێن زۆر و واکے شِنگ و تالانَ بوت.
بله اگن چه هُدائے نێمگا اِنت، شما اِشان داشتَ نکنێت. گڑا بزانێت که آ وهدا شمئے جنْگ گۆن هُدایا بیت.“ آییئے هبرِش مَنِّت،
اے ڈئولا هُدائے پاکێن هبر مردمانی نیاما تالان بوت و اورشَلیما مرید سکّ زوتّ گێشا چه گێشتر بئیانَ بوتنت. بازێن دینی پێشواے هم اے باوَرئے مَنّۆگر بوت.
نون گُڑا، براتان! په ما دْوا کنێت که هُداوندئے کلئو و پئیگام تێزیا شِنگ و تالان ببیت و مردم اے پئیگامئے اِزّتا بکننت، اَنچُش که شما کرتگ.