23 هما دمانا، هُداوندئے پرێشتگێا آ جت، چێا که آییا هُدا ستا نکرتگاَت. جسمی کِرم گپت و مُرت.
مارا اِنّه، او هُداوند! مارا اِنّه، تئیی ناما شان و شئوکت بِرسات، تئیی مِهر و وپاداریئے سئوَبا.
موسّا و هارون پِرئونئے کرّا شتنت و گوَشتِش: ”هُداوند، اِبرانیانی هُدا چُشَ گوَشیت: ’تان کدێن گروناکَ بئے و منی دێما اۆشتئے و وتا بێکِبرَ نکنئے؟ منی مهلوکا بِلّ که رئوت و منا پرستشَ کنت.
من همے شپا مِسرا گَردانَ بان و مُلکئے سجّهێن ائولی مَردێنچُکّانَ جنان. اِنسانان بگر تانکه دَلوَتانی ائولی چُکّانَ جنان و مِسرئے سجّهێن هُدایان سِزا دئیان. من هُداوند آن.
هُداوند په مِسریانی جنَگا گَردانَ بیت، بله وهدے شمئے چانٹانی سرئے هۆنانَ گندیت، گڑا چه آ دروازگا سرَ گوَزیت و تباه کنۆکا شمئے لۆگان پُترَگ و شمئے جنَگا نئیلیت.
هما شپئے نێما هُداوندا، مِسرئے مُلکا سجّهێن ائولی مَردێنچُکّ جتنت. شاهی تَهتا نِشتگێن پِرئونئے ائولی چُکّا بگر تان زندانا نِشتگێن بندیگێئے ائولی چُکّ، و مال و دَلوَتانی سجّهێن ائولی نَرێن چُکّ، سجّهێن مُرتنت.
بله تئو اَنگت منی مهلوکئے دێم داشتگ و رئوگااِشَ نئیلئے.
وهدے آییئے هبر هلاس بوتنت، مردمان کوکّار کنانا گوَشت: ”اے انسانی تئوارے نهاِنت، هُدایی تئوارے.“
بله شپا یکّ وهدے، هُداوندئے پرێشتگێا بَندیجاهئے دروازگ پَچ کرتنت و آ چه جێلا در آورتنت و گوَشتی:
آ هُدائے هلاپا اۆشتیت و وتا چه هما سجّهێن چیزّان بالاتِرَ کنت که هُدائے نامِش پِر اِنت یا پَرستش کنگَ بنت. گُڈسرا وت هُدائے پرستشگاها نندیت و جارَ جنت که هُدا من آن.