2 آییا یوهَنّائے برات آکوب گپت و زَهمکۆش کرت.
ایسّایا گوَشت: ”شمارا منی جام نۆشگی اِنت، بله اے منی دستا نهاِنت که کئے منی راستێن و کئے چپّێن نێمگا بنندیت. اے جاگه همایانیگ اَنت که منی پتا په آیان گیشّێنتگاَنت.“
زِبْدیئے دوێن چُکّ آکوب و یوهَنّا، ایسّائے کِرّا آتکنت و گوَشتِش: ”او استاد! مئے واهگ اِش اِنت آ چیزّا که چه تئو انّونَ لۆٹێن، په ما بکنی.“
ایسّایا پَسّئو دات: ”شما نزانێت چے لۆٹگا اێت. بارێن، شمارا اے توان هست، آ جاما که من نۆشَ کنان بنۆشێت و آ پاکشۆدیا که منَ کنان بکنێت؟“
گوَشتِش: ”جی هئو، اے کارا کرتَ کنێن.“ ایسّایا گوَشت: ”دێمترا، شمارا اے جام نۆشگی و اے پاکشۆدی هم کنگی اِنت،
همے رۆچان، بادشاه هیرودیسا په کِلیسائے آزار رسێنگا، لهتێن مردمئے گِرگ و بند کنگ بُنگێج کرت.