10 سئے رَندا همے ڈئولا بوت و پدا آ سجّهێن چیزّ آسمانا برگ بوتنت.
ایسّایا گوَشت: ”تئو په من وتی ساهئے نَدر کنگا تئیار ائے؟ ترا راستێنَ گوَشان، چه کرۆسئے بانگا پێسر، سئے رَندا منی پَجّاه آرگا اِنکارَ کنئے.
سئیمی برا گوَشتی: ”او شَمون، یوهَنّائے چُکّ! بارێن، منا دۆستَ دارئے؟“ ایسّایا که سئیمی برا جُست کرت که منا دۆستَ دارئے، پِتْرُس گمیگ بوت. گوَشتی: ”او هُداوند! تئو هر چیزَّ زانئے، تئو زانئے که من ترا دۆستَ داران.“ ایسّایا گوَشت: ”گڑا منی پَسان بچارێن.
هما وهدا، سئے مردم که چه کئیسَریَها په من راه دئیگ بوتگاَت، هما لۆگئے دپا رَستگاَتنت که ما مهمان اتێن.
دومی رندا چه آسمانا تئوارے آتک و گوَشتی: ’هما چیزّ که هُدایا پاک زانتگاَنت، تئو آیان سِلّ و ناپاک مزان.‘