20 پِتْرُسا هبر کنانا گوَشت: ”زَبورئے کتابا نبشته اِنت: ’آییئے لۆگ و جاگه هراب و وئیران بات، اۆدا هچکَس جَهمنند مبات.‘ و ’آییئے اُگده و زِمّهواری دگرێا برسات.‘
لۆگ و جاگهاِش هراب و وئیران بات، آیانی گِدانان هچکَس جهمنند مبات.
چێا که داوود وت زَبورئے کتابا گوَشیت: هُداوندا گۆن منی هُداوندا گوَشت منی راستێن نێمگا بنند
گڑا گوَشتی: ”اے منی هما هبر اَنت که من گۆن شما آ وهدا کرتگاَنت که اَنگت گۆن شما بوتگان. منی بارئوا، هر هبرے که موسّائے شَریَت، زَبور و نبیانی کتابان نبشته اِنت، آ زلور باید اِنت هما ڈئولا سَرجم ببنت.“
گوَشتی: ”او براتان! هُدائے پاکێن کتابئے تها، هرچے که پاکێن روها ایسّائے دَزگیر کنۆکانی رهشۆن، یَهودائے بارئوا چه داوودئے زبانا پێشگۆیی کرتگاَت، اَلّما پوره و سَرجم بئیگی اَت.
تان اے هاسێن کاسِدیئے زِمّهواریا وتی کۆپگان بزوریت، هما هِزمت که یَهودایا یله دات و همۆدا شت که آییئے بێهی جاگه اَت.“
گۆن ایسّائے زِندگ کنگا، په ما که آیانی چُکّ و اۆبادگ اێن، سَرجم و پورهای کرت، اَنچُش که زَبورئے دومی بهرا نبیسگ بوتگ: ’تئو منی بَچّ ائے، مرۆچی من ترا پێدا کرتگ.‘