12 گڑا ایسّائے مرید، چه زئیتونئے کۆها پِر ترّت و اورشَلیما آتکنت. اے کۆه، چه اورشَلیما یکّ شَبَّتی رۆچێئے دوریا اِنت.
وهدے اورشَلیمئے نزّیکّا آتکنت و زئیتونئے کۆهئے دامُنا بئیتپاجیئے مێتگا رَستنت، ایسّایا دو مرید رئوان دات و
دْوا بکنێت که شمئے تچگ و در رئوگ، زمستان یا شَبَّتئے رۆچا مبیت.
هما وهدا که ایسّا زئیتونئے کۆهئے سرا نِشتگاَت، آییئے مرید په هلوَت و اِهوتے آتکنت و جُستِش کرت: ”بگوَش بارێن، اے پرُشت و پرۆش کدێنَ بیت و تئیی بادشاهیئے آیگ و دنیائے هلاسیئے نشانی، چے اِنت؟“
هُدائے سِپَت و سَنایا رَند، دێم په زئیتونئے کۆها راه گپتنت.
وهدے زئیتون نامکپتێن کۆهئے سرا، بئیتپاجی و بئیتاَنیائے مێتگانی نزّیکّا رَست، وتی دو مریدی پێسرا دێم دات و
ایسّایا هر رۆچ، مزنێن پرستشگاها سَبکّ و تالیمَ دات. هر شپ چه شهرا ڈنّ، زئیتون نامکپتێن کۆهئے سرا شت و وتی شپی سباهَ کرت.
رَندا، ایسّایا مرید تان بئیتاَنیائے نزّیکّا برتنت و دست بُرز کرت و په آیان نێکێن دْوایی لۆٹت و برکت داتنت.
مریدان ایسّا پرستش کرت و گۆن بازێن گَل و وشّیے اورشَلیما پِر ترّتنت.
بئیتاَنیا تان اورشَلیما، کِساس سئے کیلومیتر اِنت.