7 چێا که آ په هما نامئیگی سر گپتگاَنت و چه ناباوران کُمکّے نگپتگِش.
په منی نامئیگی گۆن شما اے ڈئولا کننت، چێا که منی دێم دئیۆکا نزاننت.
منا چه کَسێا هچّ چیزّێئے تَماه و لالِچ نبوتگ، نه سُهر و تنگئوئے، نه نُگره و زَرّئے و نه گُد و پۆشاکئے.
من شمارا دروَر و نمونه پێش کرتگ که شما هم منی ڈئولا وتی دستان کار ببندێت و کار بکنێت و وار و بَزّگان کُمکّ بدئیێت. شما چه هُداوندێن ایسّائے اے هبران بێتْرانگ مبێت و مشمۆشێت که آییا گوَشت: ’چه زورگا، دئیگ بَهتاورتر اِنت.‘“
کاسِد، گَل و شادهی کنان، چه دیوانئے دێما در کپتنت، چێا که آیان اے لاهکی رَستگاَت په ایسّائے ناما بےاِزّتی بگندنت.
هما باوَرمند که شِنگ و شانگ بوتگاَتنت، هر جاه که سَرِشَ کپت، ایسّائے وشّێن مِستاگِشَ رَسێنت.
من آییا سهیگَ کنان که په منی ناما آییا چینچُک آزار سَگّگی اِنت.“
پمێشکا هُدایا آ، سَرپراز کرت و اَنچێن نامے آییارا دات که چه هر ناما بُرزتر اِنت،
گڑا ما باید اِنت چُشێن مردمان مَدت بکنێن، تان ما په راستیئے دێما برگا همکار ببێن.
مُهر اۆشتاتگئے و گۆن سبر و اۆپارے هر چیزِّت په منی ناما سگِّتگ و دمِت نبُرتگ.