14 اُمێتوار آن که په همے زوتّان ترا بگندان و دێم په دێم گپّ و تْران بکنێن.
پێشکارا گوَشت: ”پَرواه نێست. متُرسێت. شمئیگ و شمئے پتئے هُدایا اے گَنج گۆنیان مان کرتگ. شمئے نُگره منا رَستگاَنت.“ نون شَمونی آیانی کِرّا آورت.
چه بادشاه نِبوکَدنِزَرئے نێمگا، په اے جهانا نِشتگێن سجّهێن کئوم و راج و هر زبانئے مردمان. شما گێشا گێش اێمن باتێت.
دَروازگپان، گواشئے دپا په آییا پَچَ کنت و پَس شپانکئے تئوارئے نێمگا دلگۆشَ بنت. آ وتی جندئے پَسان په نام تئوارَ جنت و آیان ڈنّا بارت.
هما یکشَمبِهئے شپا، وهدے مُرید چه یَهودیانی تُرسا لۆگێئے تها مُچّ اَتنت و لۆگئے دروازگ کُبل اَتنت، ایسّا آتک و آیانی نیاما اۆشتات و گوَشتی: ”اێمنی و سلامتی په شُما.“
ایسّایا پدا گوَشت: ”اێمنی و سلامتی په شما. هما ڈئولا که پتا منا راه داتگ، من شمارا راهَ دئیان.“
نون منَ گوَشان، گۆن پاکێن روها همگام ببێت. اے پئیما شما گُنهکارێن تَب و سَرِشتئے لۆٹ و واهگانی رندا نکپێت.
گۆن پُرمِهرێن چُکّگان یکدگرا درهبات بگوَشێت. شما سجّهێنان سُهل و اێمنی سر بات که مَسیهئے اَرواه و جَبینا اێت.
بازێن چیزّے هست که په تئو بنبیسان، بله نلۆٹان گۆن کلم و کاگدا ببنت. اُمێتوار آن که شمئے کِرّا بیایان و دێم په دێم گپّ و تْران بکنێن تان مئےشمئے شادمانی سررێچ ببیت.