21 زوتّ کن و چه زمستانا پێسر وتا اِدا سر کن. یوبولوس ترا سلام کنگا اِنت، اَنچُش هم پودِنس و لینوس و کْلادیا و سجّهێن برات.
وهدے گۆن وتی دئینکارا هَکدیوانا رئوئے، جُهد کن راها گۆن آییا په سُهل و سَلاه برسئے. چُش مبیت که ترا کازیئے کِرّا ببارت و آ ترا سپاهیگئے دستا بدنت و سپاهیگ ترا بَندیجاها ببارت و جێل بکنت.
سجّهێن پَلگارتگێن برات و گهار شمارا سلامَ کننت، هاس کئیسَرئے لۆگئے مردم.
تئیی اَرسانی تْرانگا که کپان، منا په تئیی دیدارا زهیرَ کنت که ترا بگِندان و گَلا بال ببان.
وهدے کائے، هما کباه که من تْرواسئے شهرا کارپوسئے کرّا اێر کُرت، آییا گۆن وت بیار و منی توماران هم، هاس هما که چه پۆستا اَڈّ کنگ بوتگاَنت.
زوتّ کن و وتا په من سر کن.
من اَرتِماسا یا تیکیکاسا تئیی کرّا راهَ دئیان. اَنچۆ که کئیت، تئو جُهد بکن که نیکوپُلیسئے شهرا، منی کرّا بیائے، چێا که منی اِراده اِنت که برئوان و زمستانا همۆدا بگوازێنان.
تئیی گچێنیێن گهارئے چُکّ ترا بَڈّے دْرۆت و دْرَهباتَ گوَشنت.
اُمێتوار آن که په همے زوتّان ترا بگندان و دێم په دێم گپّ و تْران بکنێن.