تُرے هرچے ببیت، وتی زِندا اَنچُش بگوازێنێت که مَسیهئے وشّێن مِستاگا بکرزێت. گڑا اگن من شمئے چارگا بیایان یا چه شما دور ببان، بَسّ سهیگ ببان که شما یَکدل و یکجان اێت و مُهر اۆشتاتگێت و په وتی باوَرا، بزان په وشّێن مِستاگا په همدلی جُهد کنگا اێت و
کماشا هما پُراِهتبارێن تالیم که دئیگ بوتگ، باید اِنت آییئے سرا مُهر بۆشتیت تانکه آ دگران گۆن شرّێن تالیما دلبڈّی دات بکنت و هما که اے تالیمئے هلاپ اَنت، آیان سرپد کرت بکنت که آ رد اَنت.
او دُردانگان! واهگدار اَتان په شما هما رَکّگئے بارئوا بنبیسان که ما سجّهێن آییئے شریکدار اێن. بله من زلورت دیست که گۆن اے چیزّانی نبیسگا، شمئے دلا شئوک پێدا بکنان تان په هما باوَرا جُهد بکنێت که یکّ رندے پَلگارتگێنان دئیگ بوتگ و تان اَبد گۆن ماشما گۆنَ بیت.
گڑا تئوبه کن و هرچے که ترا رَستگ و تئو اِشکتگ یاتِش کن و مُهرِش بدار. اگن آگه نبوتئے، من دُزّکاییَ کایان و تئو هچّ سرپدَ نبئے که من چِه وهدا په تئو کایان.