13 او براتان! شما چه شَرّێن کارا دَم مبرێت.
دلجم آن که هُداوندئے نێکیا زندگێنانی زمینا گندان.
ایسّایا په مریدان مِسالے آورت تان آیان سَرکِچ بدنت و پێش بداریت که هروهد دْوا بکننت و هچبر دلپرۆش و نااُمێت مبنت.
هما که گۆن سبر و اۆپار، نێکێن کارانی سرا مُهر اۆشتاتگاَنت و شئوکت، ازّت و نمیرانیئے رَندا اَنت، آیان نمیرانێن زِندَ بَکشیت.
منی دْوا اِنت که شمئے مِهر گێشا گێش ببیت و گۆن کامِلێن سَرپدی و جُهلێن زانتێا همراه ببیت،
براتان! دگه گپّے اِش اِنت، ما شمارا سۆج داتگ که وتی زِندا چۆن بگوازێنێت که هُدا چه شما وشّ و رزا ببیت و شما اَنچُش کنگا اێت هم. نون هُداوندێن ایسّائے ناما گۆن شما دَزبندیَ کنێن و گوَشێن که اے چیزّا رۆچ په رۆچ گێشتر بکنێت.
بله آییا دُژمنئے هسابا مچارێت، په براتی سرپدی بکنێت که وتی رَدیا بِزانت.
مُهر اۆشتاتگئے و گۆن سبر و اۆپارے هر چیزِّت په منی ناما سگِّتگ و دمِت نبُرتگ.