7 شما که جنجالانی آماچ اێت، شمارا آرامَ دنت و مارا هم. اے کار هما وهدا بیت که هُداوندێن ایسّا گۆن وتی زۆرمَندێن پرێشتگان چه آسمانا گۆن جمبورێن آسێا وتا زاهرَ کنت و
من اَنگت چارگا اَتان که بادشاهی تَهت آرگ و اێر کنگ بوتنت و هما که چه زمانگان هستاِنت، آتک و نِشت. آییئے پۆشاک چۆ برپا و سرئے مود، پَژمئے ڈئولا اسپێت اَتنت. آییئے تَهت، آسئے بْرانزے اَت و تَهتئے چَهر وَرۆکێن پادَگ، رۆکێن آس اَتنت.
رَندا گۆن همایان که چَپّێن نێمگا اَنت، گوَشیت: ’او شومّان! چه منی دێما دور بێت و هما جمبورێن آسئے نێمگا برئوێت که هچبرَ نمریت و په شئیتان و آییئے همراهان اَڈّ کنگ بوتگ.
اگن کَسے اے بێوپا و رَدکارێن اَهد و زمانگا چه من و منی هبران لَجّ بکنت، گڑا انسانئے چُکّ هم، وهدے هُدائے پاکێن پرێشتگانی همراهیا گۆن پتئے مزنێن شان و مڑاها پدا کئیت، چه آییا لَجَّ کنت.“
نون اگن ما هُدائے چُکّ اێن، گڑا میراس هم برێن، چه هُدایا میراسَ برێن و گۆن مَسیها هممیراس اێن. چێا که اگن ما په راستی آییئے سکّی و سۆریان همراه ببێن، گڑا آییئے شان و شئوکتا هم شریکدارَ بێن.
همے پئیما، سُدوم و گُمورَه و کِرّ و گوَرئے شهرانی مردم، که همایانی ڈئولا بێننگیاِش کرت و نارهبندێن واهگانی پدا کپتنت، اَبدی آسا پِرّێنگ بوتنت تان په دگران درس و اِبرت ببنت.
گڑا من چه آسمانا تئوارے اِشکت، گوَشگا اَت: ”نبشته کن: مُردگ بَهتاور اَنت، هما که چه اِد و رند هُداوندئے راها مرنت.“ پاکێن روه هم گوَشیت: ”هئو، آیانی زهمتکَشّیَ هَلّنت و آ آرامَ گرنت، چێا که آیانی کرتگێن کار آیانی همراه اَنت.“
”من که ایسّا آن، وتی پرێشتگ دێم داتگ تانکه کِلیسایانی هاترا شمارا اے چیزّانی شاهدیا بدنت. من داوودئے ریشّگ آن و داوودئے پُشپَد هم. سُهبئے رُژناێن اِستار من آن.“
بله آییا منا گوَشت: ”نه، چۆ مکن. من هم تئیی و تئیی براتێن پئیگمبرانی ڈئولێن هِزمتکارے آن و همایانی ڈئولێنے آن که اے کتابئے هبرانی منّۆک اَنت. هُدایا پرستش بکن.“