گڑا لوت شت و وتی زاماتی گوَشتنت، هما که گۆن آییئے جنکّان سانگ کنگی اَتنت: ”اِشتاپ کنێت و چه اِدا در کپێت که هُداوند اے شهرا تباهَ کنت.“ بله آییئے زاماتان دلا گوَشت که لوت مسکرا کنگا اِنت.
بله اگن هما کارمَستر وتی دلا بگوَشیت: ’اَنگت منی هُدابُندئے آیگا باز وهد هست‘ و پمێشکا ورگ و چرگا ملار و هنۆش ببیت و وتی همکارێن گُلام و مۆلدان لَٹّ و کُٹّ بکنت.
هُدائے رۆچئے اِنتزار و ودارا هم ببێت و جُهد بکنێت که آ رۆچ زوتتر برسیت، هما رۆچ که آسمانَ سُچیت و آپَ بیت و اِستار و ماه و رۆچ و هرچے که آسمانا هست آسا کپنت و آپَ بنت.