6 بله راستێن گپّ اِش اِنت که هُداترسی گۆن رزامندیا مزنێن پائدگے.
پهرێزکارئے کَمّێن هستی چه بازێن بدکارانی هستیا گهتر اِنت.
که هُداوندێن رۆچ و اِسپرے، هُداوند رهمتَ بَکشیت و اِزّتَ دنت. هما که زندا په بێمئیاریَ گوازێنیت، هُداوند شرّێن چیزّان چه آییا دورَ نداریت.
موسّا مردئے کرّا جَهمنند بئیگا رازیگ بوت و مَردا وتی جنکّ سَپورَه گۆن موسّایا سور دات.
گڑا گۆن مردمان گوَشتی: ”هُژّار بێت! وتا چه هر ڈئولێن تَماه و لالچا دور بدارێت، چێا که مال و دئولتئے زیادَهی انسانئے زِندئے مکسد و مُراد نهاِنت.“
سپاهیگان هم چه آییا جُست گپت: ”ما چے بکنێن؟“ پَسّئوی دات: ”په زۆر چه کَسێا زَرّ مگرێت و کَسێئے سرا درۆگێن تُهمت مجنێت. وتی مُزّئے سرا گُزران بکنێت.“
ما زانێن، هُدا سجّهێن چیزّان په وتی دۆست دارۆکانی شَرّی و اێمنیا کارَ بندیت، په همایان که هُدائے مکسدا گْوانک جنَگ بوتگاَنت.
په من، زِندئے مانا په مَسیها زندگ بئیگ اِنت و مَرک وَه کَٹّ و پائِدگے.
چێا که جسمی تَمرین بێپائدگ نهاِنت، بله هُداتُرسیئے پائدگ هر هسابا باز اِنت که په انّوگێن زندا هم هُدائے کئول و کراری گۆن اَنت و په آیۆکێن زندا هم.
نون، اگن مارا وراک و پۆشاک هست، بَسّ اِنت، رازیگ ببێن.