پمێشکا ما وتی وَسا کار و جُهدَ کنێن، چێا که ما وتی اُمێت نمیرانێن هُدائے سرا بستگ. سجّهێن مردمانی رکّێنۆک هما اِنت، هاس همایانی رکّێنۆک اِنت که ایمانَ کارنت.
چه پولُسئے نێمگا، منِ پولُس که هُدائے هزمتکار و ایسّا مَسیهئے کاسدے آن که هُدائے گچێن کرتگێنانی ایمانا مُهتِر بکنان و آیانی راستیئے زانتا دێما ببران، هما راستی که دێم په هُداتُرسیا رهشۆنَ بیت.
لهتێن مردم گمانَ کنت و گوَشیت که هُداوندا وتی پِر ترّگ و آیگئے کئول و واده مهتل داشتگ، بله چُش نهاِنت. راستێن هبر اِش اِنت که هُداوند گۆن شما سبر و اۆپارَ کنت، وهد و مۆهَ دنت که گُنهکار پتئوبه بکننت، چێا که نلۆٹیت کَسّے گار و بێگواه ببیت.