3 هما وهدا که مردمَ گوَشنت ”اَمن و امان اِنت“، آیانی سرا اَناگت تباهیے کئیت، انچۆ که لاپپُرّێن جنێنێئے چِلّگی درد اناگتَ کایَنت، و آ تَتکَ نکننت.
اَناگت تباهیاِش چَکّا کپات و وتی چێر گێتکگێن داما کپاتنت، کپات و گار و گُمسار باتنت.
لرزگِش دلا کپت، دردے ترندێن چۆ که جنێنێئے چِلّگ و زَنکا.
مرک آیانی چَکّا بکپات و زندهگۆرّ باتنت، چیا که بدی آیانی لۆگ و دلانی تها اِنت.
پَرزۆنگِش دامے بات و سُهل و اێمنیاِش تَلکے.
او ماران، او سْیَهمارزادگان! شما چۆن چه دۆزهئے سِزایا رَکّتَ کنێت؟
جنێنے وتی چِلّگیئے وهدا دردَ کَشّیت، بله اَنچۆ که نُنُّک پێدا بیت، وتی دردانَ شمۆشیت، چێا که همے گپّا گَل اِنت که نۆکێن انسانے دنیایا آتکگ.
’او مَلنڈ و مسکرا کنۆکان! بچارێت، هئیران و هَبَکّه ببێت، گار و زئوال ببێت، چێا که من شمئے دئور و باریگا اَنچێن کارے کنگا آن که تُرے شمارا بگوَشنت هم، شما هچبر باوَرَ نکنێت.‘“
اِشانی سزا اِشَ بیت که اَبدی تَباهیے اِشانی چَکّا کپیت و هما رۆچا چه هُداوندئے بارگاها و چه آییئے زۆرئے شان و شئوکتا زِبهرَ بنت
هُدا تنتنا چه هما پرێشتگان سر نگوَست که گناهِش کرت. دۆزهئے تهارترێن تهارۆکیا بند و زمزیلی کرتنت تان دادرَسیئے رۆچ برسیت.