13 آیانی کارئے سئوَبا آیان باز اِزّت بدئیێت و دۆست بدارێت. گۆن یکدومیا په اێمنی زِند بگوازێنێت.
پدا وتی براتی رهادگ کرتنت. برات که در کپگا اَتنت، گۆن آیان گوَشتی: ”راها اَڑ و کُڑ مکنێت.“
چۆن وشّ و دلکَشّ اِنت که هُدائے مردم په تپاکی هۆر بنندنت.
هرکَس شمارا وشّاتک بگوَشیت و شرپ بدنت، منا شرپَ دنت و هما که منا شرپَ دنت، آ هماییا شرپَ دنت که منا راهی داتگ.
واد شَرّ اِنت، بله اگن آییئے تام گار ببیت، شما چۆن آییا پدا وادۆکَ کنێت. شما هم وتا وادۆک و تامدار بکنێت و گۆن یکدگرا په سُهل و اێمنی زِند بگوازێنێت.“
منی هُکم په شما همِش اِنت: یکدگرا دۆست بدارێت.
بِلّ تُرے منی جسمی هالت په شما چَکّاسے اَت، بله شما منا بےاَرزش نزانت و دئور ندات. اَنگت شما منا اَنچۆ دست گِپت، گوَشئے من هُدائے پرێشتگے اَتان، گوَشئے ایسّا مَسیهئے جند اَتان.
بله پاکێن روهئے بَر و سَمر اِش اَنت: مِهر، شادِه، اێمنی، سَبر و اۆپار، مِهربانی، شَرّی، وَپاداری،
هما مردما که اُستاد هُدائے هبرا سۆجَ دنت، باید اِنت آ هر شَرّێن چیزّا گۆن وتی اُستادا بَهر بکنت.
براتان! ما چه شما دَزبندیَ کنێن، هما که تَمبَل و جاندُزّ اَنت، آیان سرپد بکنێت، هما که دلپرۆش اَنت، آیان دلبڈّی بدئیێت، هما که نزۆر اَنت، آیان کُمکّ بکنێت و سجّهێنانی برداشتا بکنێت.
اێمنیئے هُداوند وت، شمارا هر وهدا و هر پئیما اێمن کنات. هُداوند شمئے سجّهێنانی همراه بات.
وتا چه ورناییئے هئوا و هئوَسان دور بدار و هما مردم که گۆن ساپێن دلے هُداوندئے ناما گِرنت، آیانی همراهیا پهرێزکاری و ایمان و مِهر و اێمنیا شۆهاز بکن.
آ که سُهل و سَلاهئے تُهما کِشنت، پهرێزکاریَ رُننت.