11 پمێشکا یکدومیا دلبڈّی بدئیێت و وتی ایمانئے رُست و رُدۆما یکدگرا کُمکّ بکنێت، اَنچۆ که شما انّون کنگا اێت.
گڑا بیاێت مُدام هما کارانی پد و رندا ببێن که دێم په سُهل و آرامی و یکدومیئے رُست و رُدۆما برنت.
او براتان! من دِلجم آن که شما وت چه شَرّی و نێکیا پُرّ اێت، هر پئیمێن زانتا تمان اێت و په یکدومیئے پنت و تالیما توانا اێت.
چه ما هر یکّے وتی همساهگا په آییئے رُست و رُدۆمئے شَرّێن مکسدا وَشنۆد بکنت.
شما وَه گۆن مَکدونیَهئے سجّهێن براتان مِهر کنگا اێت، بله او براتان، ما گۆن شمارا دزبندیَ کنێن که وتی مِهرا رۆچ په رۆچ گێشتر بکنێت.
پمێشکا یکدومیا گۆن اے هبران دلبڈّی بدئیێت.
وَتگَڑێن کسّه و هلاس نبئیۆکێن سر و بُنانی نێمگا هم دِلگۆش مکننت. اے چیزّ هُدائے کارئے دێما برگئے بدلا اَڑ و کُڑ اَڈَّ کننت، چێا که هُدائے کار چه ایمانئے راها دێما رئوت.
پمێشکا من هروهد شمارا اے هبرانی تَهتال و هئیالا پِرّێنان، بِلّ تُرے شما اے هبران وتَ زانێت و اے راستیئے سرا مُهر اۆشتاتگێت که شمارا رَستگ.
بله او دُردانگان! شما وتا چه پاک و بےائیبێن ایمانا مُهر و مُهکم بکنێت و گۆن پاکێن روهئے مَدتا دْوا بلۆٹێت.