9 مارا په شما براتی مِهرئے بارئوا نبشته کنگئے زلورت نهاِنت، چێا که شما وت چه هُدائے تالیمان در بُرتگ که چۆن یکدومیا دۆست بدارێت.
چۆن وشّ و دلکَشّ اِنت که هُدائے مردم په تپاکی هۆر بنندنت.
دومی هُکم هم، همِشیئے ڈئولا اِنت: گۆن وتی همساهگا وتی جندئے پئیما مِهر بکن.
بله شمئے پُشت و پناه هما پاکێن روه اِنت که پت آییا منی نامئے سرا دێمَ دنت. پاکێن روه سجّهێن چیزّان شمارا سۆجَ دنت و هما سجّهێن هبر که من گۆن شما کرتگاَنت، شمارا آیانی یاتا پِرّێنیت.
سجّهێن باوَرمند یکدل و یکجان اَتنت، هچکَسا وتی مال و هستی تهنا وتیگَ نزانت و سجّهێن چیزّان شریکدار اَتنت.
گۆن براتی مِهرے، یکدگرا دۆست بدارێت، په شرپ و اِزّت کنگا چه یکدومیا دێماتر ببێت.
گُڑا باید اِنت ماشُما سجّهێن که رُستگ و بالِگ اێن، اَنچُش هئیال بکنێن. اگن شما دگه هئیالے بکنێت، پدا هم هُدا راستێنا په شما زاهِرَ کنت.
او براتان! زلورت نهاِنت که ما وهد و رۆچانی بارئوا په شما نبشته بکنێن.
نێٹ، شما سجّهێن یکدل و همدرد ببێت، گۆن یکدومیا مِهر بکنێت، نَرمدل و بێکِبر ببێت.
چه سجّهێنان مسترێن گپّ اِش اِنت که یکدومیا په دل و سِتک دۆست بدارێت که مِهر، بازێن گناهێئے بَکشگئے سئوَبسازَ بیت.
گۆن آ دگه باوَرمندانی دۆست دارگا وتی هُدادۆستیا مُهر بکنێت و گۆن سجّهێن مردمانی دۆست دارگا په باوَرمندان وتی مِهرا مُهکم بکنێت.
کَسے که گۆن وتی براتا مِهرَ کنت، رُژناییا اِنت و رُژناییئے تها هچّ چُشێن چیزّے نێست که آییئے رَد کپگ و ٹَگل ورگئے سئوَبساز ببیت.
آ کُلئو و پئیگام که شما چه بُنگێجا اِشکت، همش اِنت که باید اِنت یکدومیا دۆست بدارێن.
آییئے هُکم همِش اِنت که آییئے چُکّ ایسّا مَسیهئے نامئے سرا باوَرمند ببێن و وتمانوتا مِهر بکنێن، هما پئیما که مارا هُکمی کرتگ.
ما اے هُکم چه هماییا گپتگ که گوَشیت: ”هرکَس که گۆن هُدایا مِهرَ کنت، باید اِنت گۆن وتی براتا هم مِهر بکنت.“