15 ما هُداوندئے جندئے هبرانی بُنیادا شمارا گوَشگا اێن، ما که انّون زندگ اێن و تان هُداوندئے آیگا زندگَ مانێن، هچّ پئیما چه وپتگێنان پێسرَ نرئوێن.
بله من گۆن تئو مَدَتئے پریاتا کنان، او هُداوند! هَمُک سباها منی دْوا تئیی بارگاها رسنت.
پَسّئوی دات: ”هئو، دنت.“ وهدے پِتْرُس لۆگا آتک، ایسّایا چه آییا پێسر همے جُست کرت که ”او شَمون! دنیائے بادشاه چه کئیا سُنگ و مالیاتَ گرنت؟ چه وتی چُکّان یا چه دگران؟“
چێا که اے مِستاگ منا چه اِنسانێئے نێمگا نرستگ و نه که کَسێا منا درس داتگ، اے منا چه ایسّا مَسیهئے نێمگا اِلهامێا رستگ.
چێا که مئے اُمێت و مئے شادمانی شما اێت. شما مئے هما تاج اێت که ما آییئے سرا پهرَ بندێن، وتی هُداوندێن ایسّائے بارگاها، هما وهدا که هُداوندَ کئیت.
براتان! ما لۆٹێن که شما مرکئے وابا وپتگێنانی بارئوا سرپد ببێت و آ مردمانی ڈئولا پُرسیگ مبێت که هچّ اُمێتِش نێست.
آ په ما مُرت که ما، تُرے زندگ ببێن یا مرکا واب، گۆن آییا زندگ بمانێن.
او براتان! نون، مئے هُداوندێن ایسّا مَسیهئے آیگ و آییئے کرّا مئے مُچّ بئیگئے بارئوا، ما چه شما دَزبندیَ کنێن که