3 اے دَزبندیا که ما کنێن، اِشیا ردی یا بدنیّتی مان نێست و ما شمارا رَد دئیگ هم نلۆٹێن،
تئورات و نبیانی کتابانی وانگا رَند، کَنیسَهئے مستران گۆن آیان گوَشت: ”او براتان! اگن په مردمانی دِلبڈّیا گۆن شما کُلئوے هست، دَرشان بکنێت.“
ایسُّپ نامێن مردێا هم ڈگارے هستاَت، بهایی کرت، زَرّی آورت و کاسِدانا داتنت. آ کِبْرِسیے اَت و چه لاویانی کَبیلها اَت. کاسِدان آییئے نام بارنابا کرتگاَت، بزان ”دِلبڈّیئے چُکّ“.
شما زانێت که ما گۆن شما هر یَکّێا انچُش اَتێن که مهربانێن پتے گۆن وتی جندئے چُکّانَ بیت.
هُدایا مارا په ناپاکیا گْوانک نجتگ، په پاکی و پَلگاریا گْوانکی جتگ.
پمێشکا هُدا په اِشان زۆرمندێن پرێبے دێمَ دنت که درۆگا باور بکننت و
وهدے ما گۆن شما هُداوندێن ایسّا مَسیهئے زۆر و کدرت و آییئے پِر ترّگئے بارئوا هبر کرت، په چالاکی جۆڑ کرتگێن کِسّهانی رَندگیریا نهاتێن، ما گۆن وتی جندئے چمّان آییئے شان و شئوکت دیستگاَت،