اِلهامێئے سئوَبا شُتان و وشّێن مِستاگ آیانی دێما بئیانُن کرت، هما مِستاگ که من په درکئومان جار جنگا آن. هما مردم که کلیسائے سرۆک زانگَ بوتنت، من گۆن آیان جتا گِند و نِند کرت، تانکه بزانان که بێپائِدگێن تَچ و تاگے کنگا نبوتگان و نهآن.
ما مُدام هُدائے شُگرا گرێن که وهدے هُدائے هبر شمارا سر بوت، هما هبر که شما چه ما اِشکت، شما مَنّت که انسانی هبرے نهاِنت، هُدایی هبرے و اَنچُش اِنت هم. اے هُدائے هبر اِنت که شمئے، بزان باوَرمندانی دلان اَسَر کنگا اِنت.
که هُداوند وتی پلگارتگێنانی کرّا کئیت و وتی شان و شئوکتا زاهرَ کنت و سجّهێن باوَرمند آییا گِندنت و اے په آیان اجَب و هئیران کنۆکێن نِدارَگے بیت. شما هم گۆنَ بێت چێا که شما هما شاهدی باور کرت که ما شمارا دات.