6 اے ڈئولا، هُدائے وشّێن مِستاگ په مُردگان هم رسێنگ بوت، که سجّهێنانی ڈئولا آیانی جسمی دادرسی بوتگاَت، تانکه اَرواهِش هُدائے پئیما زندگ ببنت.
آ وهدا شمارا گرنت و سکّی و سۆریانی آماچَ کننت و کُشنت هم و دنیائے سجّهێن کئوم، منی نامئے سئوَبا چه شما نَپرتَ کننت.
چێا که چه ایسّا مَسیهئے راها، زِندئے روهئے کانونا منا چه گناه و مَرکئے کانونا آزات کرتگ.
چێا که وهدے من زانت که شَریَتا داشتَ نکنان، من شَریَتئے چَمّان مُرتان که په هُدایا زندگ ببان.
نون که ما پاکێن روهئے رِدا زندَ گوازێنێن، گڑا گۆن پاکێن روها همگام ببێن.
په آیان پَدَّر بوتگ که وهدے هبرا اَتنت وتی هِزمتا نکنگا اَتنت، شمئے هِزمتا کنگا اَتنت. نون گۆن پاکێن روهئے زۆرا دگه مردمان اے وشّێن مِستاگ په شما رسێنتگ، هما پاکێن روه که چه آسمانا دێم دئیگ بوتگ. په اے وشّێن مِستاگئے زانگا پرێشتگ هم دلمانگ اَنت.
مَسیها هم یکّ برے په مئے گناهان سکّی سگّت، بزان آ ”نێک و پاکا“ په گُنهکاران وتی جان نَدر کرت تان مارا په هُدایا سر بکنت. مَسیه جسمی کُشگ بوت بله روها زندگ کرت.
اے، هماییئے روه اَت که بندیگێن اَرواهانی نیاما شت و په آیان جارے جتی،
دگه پرێشتگے چه کُربانجاها آتک که آسئے سرا اِهتیاری هستاَت. آییا گۆن بُرزێن تئوارێا گۆن هماییا گوَشت که تێزێن داسی گۆن اَت: ”وتی تێزێن داسا دێما بیار و زمینئے انگورئے درچکانی هۆشان بُرّ، چێا که نون انگور رَستگاَنت.“