5 بله اے مردمان هماییئے دێما جواب دئیگی اِنت که په سجّهێن زندگێن و مُرتگێنانی دادرسیا تئیار اِنت.
که هُداوند پهرێزکارانی راهئے نگهپان اِنت، بله بدکارانی راه تباهی و بێگواهی اِنت.
شمارا گوَشان که جُست و پُرسئے رۆچا مردمان وتی هر مُپت و ناهودگێن هبرئے هساب دئیگی اِنت.
گڑا آ لۆٹت و گوَشتی: ’اے چۆنێن هبر اَنت که تئیی بارئوا من اِشکنگا آن؟ برئو وتی سَرجمێن هساب و کتابان بگیشّێن و بیار و منا بدئے. مرۆچی و رَند، تئو چه منی هسابداریا در ائے.‘
آییا هُکم کرت که ما اے مِستاگا په مردمان جار بجنێن و گواهی بدئیێن که آ هُدائے گچێن کرتگێن اِنت تان زندگ و مُردگانی کازی ببیت.
چێا که آییا یکّ رۆچے گیشّێنتگ که آ رۆچا دنیائے سجّهێن مردمانی کرتگێن کاران گۆن اِنساپ دادرَسی و داوریَ کنت و په اے مکسدا یکّے گچێنی کرتگ. هُدایا آ پمێشکا چه مُردگان زندگ کرت که په هرکَسا اے هبرئے راستی پکّا ببیت.“
مَسیه پمێشکا مُرت و پدا زِندگ بوت که مُردگانی هم هُداوند ببیت و زِندگێنانی هم.
من ترا هُدا و ایسّا مَسیهئے دێما سئوگِندَ دئیان، هما ایسّا مَسیه که رۆچے نه رۆچے پدا کئیت. کئیت و بادشاهیَ کنت و زندگێن و مُرتگێنانی دادرسیا کنت،
او براتان! یکدومیئے زنگا مجنێت تانکه دادرسیا مئیاریگ کنگ مبێت. چێا که دادرس، دروازگئے دپا اۆشتاتگ.