15 بَسّ، وتی دلا مَسیها هُداوند بمَنّێت و هماییا شرپ بدئیێت. اگن کَسے شمئے اُمێتئے سئوَبئے جُستا بکنت، مُدام په پَسّئو دئیگا تئیار ببێت.
بادشاهانی دێما تئیی پرمانانی هبرا کنان و پَشَل و شرمندگَ نبان.
پولُسا دَرّاێنت: ”اِنّه، من یَهودیے آن و کیلیکیَهئے دَمگئے نامیێن شهر تَرْسوسئے مردمے آن. منا بِلّ که گۆن اے مردمانی مُچّیا کمّے هبر بکنان.“
بله وهدے پولُسا هَکّ و اِنساپ، پهرێزکاری و جُست و پُرسئے آیۆکێن رۆچئے بارئوا هبر کرت، گڑا پیلیکْسا تُرست و گوَشتی: ”انّون تئو برئو، وهدے دَزگٹّ نبوتان، ترا پدا لۆٹان.“
اے زانت مارا ابدمانێن زندئے اُمێتا دنت و هُدا که درۆگَ نبندینت، آییا هم چه اَزلا اے ابدمانێن زندئے واده کرتگ.
اگن شما هُدایا وتی پتَ گوَشێت، که آ هرکَسئے دادرسیا بے رو و ریا، آییئے کارانی هسابا کنت، گڑا وتی دَرانڈهیئے وهد و پاسان په شرپ و اِزّت گۆن هُداتُرسی بگوازێنێت.
هما وهدا که شمئے هُداتُرسی و پاکدامنیا گندیت.
اِشیئے بدلا، وتی دل و جَبینا گۆن نرم و آرامێن روهێئے پایدارێن زێباییا بسینگارێت، که په هُدایا اے چیزّ باز پُراَرزش اِنت.