چه آیان متُرسێت که جِسم و جانا کُشتَ کننت، بله ساه و اَرواها کُشتَ نکننت، چه هماییا بتُرسێت که جسم و جان و ساه و اَرواه، دوێنان دۆزها دئور دات و بێران کرتَ کنت.
ایسّایا پَسّئو دات: ”باور کنێت، اگن کَسێا په من و په منی وشّێن مِستاگا وتی لۆگ، برات و گهار، مات و پت، چُکّ یا مال و ڈگار یله داتگاَنت و منی رَندگیریای کرتگ،
من شمارا اێمنی و آسودگیَ دئیان. وتی اێمنی و آسودگیا شمارا دئیان. جهانا اے واک و توان نێست که هما اێمنیا شمارا بدنت که منیَ دئیان. متُرسێت و وتی دلا پرێشان مکنێت.
بَهتاور هما اِنت که وتی آزمائِش و چَکّاسان مُهرَ اۆشتیت. پرچا که وهدے آ چه چَکّاسان سربلندَ بیت، زِندمانئے هما تاج آییا رسیت که هُدایا په وتی دۆست دارۆکان واده کرتگ.
ما همایان بَهتاورَ زانێن که وتی زِندِش په سبر و اۆپار گوازێنتگ، شما اَیّوبئے سبر و تهمبُلئے بارئوا اِشکتگ و زانێت که هُداوندا آییئے آسر و آکبت چے کرت. چێا که هُداوند وت گَموار و مهربان اِنت.
اَنچُش که سارَها اِبراهێمئے پرمانبَرداری کرت و واجه و مستری گوَشت. اگن شمئے کار نێک و شَرّ ببنت و مئیلێت که چیزّے شمارا بترسێنیت، شما هم هماییئے چُکَّ بێت.