آ کَسا که منی هُکم گۆن اَنت و اِشانی سرا کارَ کنت، هما کَس منا دۆستَ داریت. آ که منا دۆستَ داریت، منی پت هم آییا دۆستَ داریت و من هم آییا دۆستَ داران و وتا په آییا زاهرَ کنان.“
چێا که سُنّت بوتگێن ما اێن. اے ما اێن که هُدایا چه آییئے پاکێن روهئے برکتا پرستشَ کنێن. په ما پَهر و شانے که گۆن ایسّا مَسیها هئوار اێن و مارا چه وتی جِسما، بزان چه دنیایی چیزّان اُمێتے نێست،
اے سِنگ په شما که ایمانۆ آورتگ پُراَرزش اِنت، بله په آیان که ایمانِش نئیاورتگ: ”آ سِنگ که بانبَندێن اُستایان پسُند نکرت و نزرت هما سِنگ، بُنهِشت بوت.“