11 او دُردانگان! اگن هُدایا اے ڈئولا گۆن ما مِهر کرتگ، ما هم باید اِنت یکدومیا دۆست بدارێن.
آییا پَسّئو دات: ”هما که آییئے سرا بَزّگی بوت.“ ایسّایا گوَشت: ”برئو تئو هم اَنچُش بکن.“
شمارا نۆکێن هُکمے دئیان: یکدگرا دۆست بدارێت. اَنچۆ که من شمارا دۆست داشتگ، شما هم یکدگرا دۆست بدارێت.
او دُردانگان! اے نۆکێن هُکمے نهاِنت که په شما نبیسگا آن، هما کوَهنێن هُکم اِنت که چه بِنداتا شمارا گۆن اَت. اے کوَهنێن هُکم هما گال و هبر اِنت که شما اِشکتگ.
آ کُلئو و پئیگام که شما چه بُنگێجا اِشکت، همش اِنت که باید اِنت یکدومیا دۆست بدارێن.
آییئے هُکم همِش اِنت که آییئے چُکّ ایسّا مَسیهئے نامئے سرا باوَرمند ببێن و وتمانوتا مِهر بکنێن، هما پئیما که مارا هُکمی کرتگ.
او دُردانگان! گۆن یکدومیا مِهر بکنێن، چێا که مِهر چه هُدایا اِنت و هرکَس که مِهرَ کنت، چه هُدایا پێدا بوتگ و هُدایا زانت.
نون، او بانُک! من نۆکێن هُکمے نبیسگا نهآن، اے هما هُکم اِنت که چه بُنگێجا مارا گۆن بوتگ، بله چه تئو دَزبندیَ کنان، ماشما گۆن یکدومیا مِهر بکنێن.