ПСАЛТЫР 78 - Кнігі Святога Пісання - Біблія - Біблія — пераклад Чарняўскага (выданне 2017 года)

1 Маскіль. Асафа.

¹ Маскіль. Асафа. Звярні ўвагу, народзе мой, на навуку маю; схіліце вуха вашае на словы вуснаў маіх.

² Адкрыю вусны мае ў прыпавесцях, выказваць буду тое, што было скрыта ад стварэння свету.

³ Колькі ж мы пачулі і спазналі пра гэта, і продкі нашыя расказалі нам.

⁴ Не ўтоім і мы ад сыноў іх, расказваючы наступнаму пакаленню пра хвалу Госпада, і пра магуцці Яго, і пра цуды Яго, якія ўчыніў.

⁵ Усталяваў Ён сведчанне ў Якубе і паклаў закон для Ізраэля; як многа ўсяго загадаў Ён продкам нашым паведаміць і сынам сваім,

⁶ каб спазнала наступнае пакаленне, сыны, якія народзяцца. Уздымуцца яны і раскажуць сынам сваім,

⁷ каб на Бога ўскладалі надзею сваю і каб не забываліся пра справы Божыя і каб выконвалі Яго загады.

⁸ Хай не стануцца яны, як продкі іх, пакаленне непакорлівае і няўрымслівае; пакаленне, якое не ўмацавала сэрца свайго і не быў верны Богу дух яго.

⁹ Сыны Эфраіма, што нацягваюць і спускаюць лук, былі павернуты назад у дзень вайны.

¹⁰ Не трымаліся яны запавету Божага і не згаджаліся жыць па законе Яго.

¹¹ І забыліся яны пра справы Яго і пра цуды Яго, якія паказаў ім.

¹² Уваччу продкаў іх учыніў Ён цуды ў зямлі Егіпецкай, на полі танейскім.

¹³ Рассек Ён мора і правёў іх, і паставіў воды, быццам у бурдзюку.

¹⁴ І правёў іх у воблаку на працягу дня, а на працягу ўсёй ночы ў асвятленні агню.

¹⁵ Рассек Ён скалу ў пустыні і наводніў іх, быццам глыбокая бездань.

¹⁶ І вывеў ручаіны са скалы і выпусціў воды, быццам рэкі.

¹⁷ Але ўсё яшчэ працягвалі яны грашыць супраць Яго, да гневу ўзрушылі Узвышняга ў бязводдзі.

¹⁸ І спакушалі яны Бога ў сэрцах сваіх, дамагаючыся ежы для душ сваіх.

¹⁹ І супраць Бога прамаўлялі яны, казалі: «Няўжо зможа Бог нарыхтаваць стол у пустыні?»

²⁰ Вось, ударыў Ён у скалу, і пацяклі воды, і ручаі разліліся. «Няўжо зможа Ён таксама даць хлеб і нарыхтаваць мяса народу Свайму?»

²¹ Гэта пачуў Госпад і абурыўся, і запаліў агонь супраць Якуба, і гнеў падняўся на Ізраэля.

²² Бо не паверылі яны ў Бога, не мелі надзеі ў збавенні Яго.

²³ І вось загадаў Ён хмарам зверху і адчыніў дзверы неба,

²⁴ і паслаў ім дажджом манну для ежы, і хлеб нябесны даў ім;

²⁵ хлеб анёльскі спажыў чалавек; паслаў Ён ежы ім у дастатку.

²⁶ Узняў Ён усходні вецер на небе і навёў магуццем Сваім вецер паўднёвы;

²⁷ і паслаў на іх дажджом мяса, быццам пыл, і, быццам пясок марскі, — птушак крылатых:

²⁸ І ўпалі яны пасярод іх лагера, вакол палатак іх.

²⁹ І сталі яны спажываць, і наеліся добра, і па патрэбе іх даў Ён ім.

³⁰ Ды яшчэ не задаволіліся яны ў патрэбе сваёй, а ежа іх была яшчэ ў вуснах іх,

³¹ як загарэўся на іх гнеў Божы, і забіў Ён тлустасць іх, унівеч зрынуў абраных ізраэльцаў.

³² Ва ўсім гэтым грашылі яны далей, не паверылі Яго цудам.

³³ і загубіў дні іх ў марнасці і гады іх у страху.

³⁴ Калі забіваў Ён іх, пачыналі шукаць Яго і, навернутыя, прыходзілі да Яго на досвітку.

³⁵ І прыпаміналі сабе, што Бог — іх Успаможца, і Бог Узвышні — іх Адкупіцель.

³⁶ І ўгаворвалі Яго вуснамі сваімі і хлусілі Яму сваім языком.

³⁷ Бо сэрца іх не было праўдзівым з Ім, і не былі яны вернымі ў запавеце Яго.

³⁸ Ён, аднак, быў міласэрны і спагадны да несправядлівасці і не губіў іх. Часта адводзіў Ён Свой гнеў і не палаў на поўню ў Сваім абурэнні.

³⁹ І прыпамінаў сабе, што яны — толькі цела, подых імклівы і незваротны.

⁴⁰ Колькі разоў раздражнялі Яго ў пустыні, да гневу ўзбуджалі Яго ў бязводдзі!

⁴¹ І зноў спакушалі Бога і раздражнялі Святога Ізраэлева.

⁴² Не ўспаміналі яны пра руку Яго, пра дзень, калі адкупіў Ён іх з рукі пераследніка.

⁴³ Калі падаў Ён у Егіпце знакі Свае і цуды Свае ў полі танейскім.

⁴⁴ Ператварыў Ён у кроў рэкі іх і ручаі іх, каб не пілі.

⁴⁵ Наслаў на іх мух, і тыя кусалі іх, і жабаў, і тыя губілі іх.

⁴⁶ На ўраджай іх напусціў вусеняў, а плады працы іх аддаў саранчы.

⁴⁷ Градам знішчыў вінаграднікі іх, а морвы іх — маразамі.

⁴⁸ І аддаў граду жывёлу іх, а статкі іх — полымю агністаму.

⁴⁹ Наслаў на іх полымя гневу Свайго; раз’ятранасць, пагрозлівасць і прыцясненне — насланне ліхіх анёлаў.

⁵⁰ Даў вольны шлях гневу Свайму, не ўхаваў ад смерці душы іх і жыццё іх спыніў.

⁵¹ І выгубіў Ён усё першароднае ў зямлі Егіпецкай, парасткі ствалоў іх у палатках Хама.

⁵² Ён правёў, як авечак, народ Свой, і правёў іх, быццам статак, па пустыні.

⁵³ І вывеў іх у спадзяванні, і яны не баяліся, а непрыяцеляў іх пакрыла мора.

⁵⁴ І ўвёў іх у межы пасвячэння Свайго, на гару, якую здабыла правіца Яго.

⁵⁵ І адрынуў перад імі паганаў, і падзяліў ім зямлю шнуром спадчыны, і даў пакаленням ізраэльскім жыць у палатках іх.

⁵⁶ Ды спакушалі і раздражнялі яны Бога Узвышняга і сведчанняў Яго не захоўвалі.

⁵⁷ І адступалі, і крывадушнічалі, як і бацькі іх, пераварочваліся назад, як крывы лук,

⁵⁸ да гневу ўзбуджалі Яго ўзгоркамі сваімі, і балванамі сваімі справакавалі Яго да рэўнасці.

⁵⁹ Пачуў Бог і ўзгарэўся гневам, і рэзка адцураўся Ізраэля.

⁶⁰ І адкінуў Ён паселішча Сіло, палатку, дзе пасяліўся сярод людзей.

⁶¹ І аддаў у палон магуцце Сваё і аздобу Сваю — у рукі непрыяцеля.

⁶² І замкнуў Ён мячом народ Свой, і на спадчыну Сваю абурыўся.

⁶³ Юнакоў іх зжор агонь, а дзяўчаты іх — не замужам.

⁶⁴ Святары іх палеглі ад меча, і ўдовы іх не былі аплаканыя.

⁶⁵ І падняўся Госпад, як быццам ад сну, нібы волат, закамянелы ад віна.

⁶⁶ І ўдарыў на ворагаў сваіх з заплечча і справіў ім вечную ганьбу.

⁶⁷ І пакінуў Ён палатку Язэпа, і не абраў сабе пакалення Эфраіма.

⁶⁸ Але абраў сабе пакаленне Юды, гару Сіён, якую ўзлюбіў.

⁶⁹ І збудаваў, як найвышэйшае свяцілішча Сваё, так і зямлю, якую ўстанавіў навечна.

⁷⁰ І выбраў Давіда слугою Сваім, і выставіў яго ад статкаў авечых,

⁷¹ ад акочаных [авечак] прыняў яго, пасвіць Якубаў народ Свой і Ізраэлеву спадчыну Сваю.

⁷² І пасвіў іх у бязвіннасці сэрца свайго і ў мудрасці рук сваіх вадзіў іх.