ЛУКАША 23 - Кнігі Святога Пісання - Біблія - Біблія — пераклад Чарняўскага (выданне 2017 года)

¹ І, калі ўзнялася ўсё мноства іх, павялі Яго да Пілата.

² І пачалі Яго вінаваціць, кажучы: «Мы выявілі, што Ён бунтуе наш народ, і забараняе плаціць падатак цэзару, і называе сябе Хрыстом Царом».

³ Дык спытаўся ў Яго Пілат, кажучы: «Ты – Цар Юдэйскі?» А Ісус, адказваючы, гаворыць: «Ты кажаш».

⁴ І гаворыць Пілат першасвятарам і народу: «Я не знаходжу ніякай віны ў Гэтым Чалавеку».

⁵ Але яны настойвалі, кажучы: «Ён бунтуе народ, навучаючы па ўсёй Юдэі, пачынаючы ад Галілеі аж дасюль».

⁶ А Пілат, чуючы гэта, спытаўся, ці Гэты Чалавек галілеец,

⁷ і, калі даведаўся, што Ён з уладанняў Ірадавых, адаслаў Яго да Ірада, які сам быў тымі днямі ў Ерузаліме.

⁸ Ірад, убачыўшы Ісуса, вельмі ўзрадаваўся: бо ад даўняга часу прагнуў убачыць Яго, бо многа пра Яго чуў і спадзяваўся ўбачыць, што Ім будзе зроблены які-небудзь знак.

⁹ І задаваў Яму многа пытанняў, але Ён яму нічога не адказаў.

¹⁰ А першасвятары і кніжнікі стаялі там, вінавацячы Яго.

¹¹ Тады Ірад выказаў Яму пагарду разам з жаўнерамі сваімі і пасмяяўся, апрануўшы Яго ў белыя шаты, і адправіў да Пілата.

¹² І сталіся ў той дзень Ірад і Пілат сябрамі, бо перад тым варагавалі між сабой.

¹³ А Пілат, пазваўшы першасвятароў, начальнікаў і народ,

¹⁴ сказаў ім: «Вы выдалі мне Гэтага Чалавека, быццам Ён бунтуе народ, і вось, я, распытваючы ў вашай прысутнасці, не знайшоў у Гэтым Чалавеку ніякай віны ў тым, у чым вы вінаваціце Яго;

¹⁵ таксама і Ірад, бо адаслаў Яго да вас. І вось, не даведзена Яму нічога, вартага смерці.

¹⁶ Таму, пакараўшы, я адпушчу Яго».

¹⁷ А яму трэба было дзеля свята адпусціць ім аднаго з вязняў.

¹⁸ Дык увесь натоўп закрычаў: «Забі Яго, а адпусці нам Барабу»,

¹⁹ а той быў кінуты ў вязніцу за паўстанне ў горадзе і забойства.

²⁰ Затым паўторна прамовіў Пілат да іх, хочучы адпусціць Ісуса,

²¹ але яны крычалі, кажучы: «Укрыжуй, укрыжуй Яго!»

²² Ён трэці раз сказаў ім: «Што Ён зрабіў благога? Не знайшоў я ў Ім нічога, вартага смерці; дык пакараю Яго і адпушчу».

²³ Ды яны настойвалі, патрабуючы з крыкам, каб быў укрыжаваны, і перамагаў гармідар іх і першасвятароў.

²⁴ Тады Пілат прысудзіў выканаць іх просьбу:

²⁵ адпусціў ім таго, хто за бунт і за забойства быў кінуты ў вязніцу, якога дамагаліся, а Ісуса выдаў на іх волю.

²⁶ І, калі вялі Яго, спынілі нейкага Сімона з Цырэны, які ішоў з поля, і ўсклалі на яго крыж, каб нёс яго за Ісусам.

²⁷ Ішоў за Ім вялікі натоўп людзей і жанчыны, якія плакалі і галасілі.

²⁸ Ісус жа, павярнуўшыся да іх, сказаў: «Дочкі ерузалімскія, не плачце дзеля Мяне, але дзеля сябе саміх плачце ды дзеля дзяцей вашых,

²⁹ бо, вось, надыходзяць дні, калі будуць казаць: “Шчасныя няплодныя і ўлонні, што не нарадзілі, ды грудзі, якія не кармілі”.

³⁰ Тады стануць казаць гарам: “Валіцеся на нас”, і ўзгоркам: “Схавайце нас”,

³¹ бо калі з зялёным дрэвам гэта робяць, што станецца з сухім?»

³² Вялі з Ім таксама іншых двух злачынцаў, каб забіць іх.

³³ І, калі прыйшлі на месца, якое называецца Чараповае, там укрыжавалі Яго і разбойнікаў, аднаго праваруч, а другога леваруч Яго.

³⁴ Ісус жа казаў: «Ойча, даруй ім, бо не ведаюць, што робяць». І, дзелячы адзенне Яго, кідалі жэрабя.

³⁵ І народ стаяў, прыглядаючыся. Кпілі з Яго і начальнікі, кажучы: «Іншых ратаваў, хай і Сябе выратуе, калі Ён – Хрыстос, выбраннік Божы».

³⁶ Таксама і жаўнеры здзекаваліся з Яго, падыходзячы і падаючы Яму воцат,

³⁷ і кажучы: «Калі Ты – Цар Юдэйскі, уратуй Сябе!»

³⁸ І быў над Ім надпіс напісаны грэцкімі, рымскімі і гебрайскімі літарамі: «Гэта Цар Юдэйскі».

³⁹ А адзін з разбойнікаў, што былі ўкрыжаваны, блюзніў супраць Яго, кажучы: «Няўжо Ты, не Хрыстос? Уратуй Самога Сябе і нас!»

⁴⁰ А другі, адказваючы, сунімаў яго, кажучы: «Ты і Бога не баішся, хоць церпіш тую самую кару.

⁴¹ І мы ж справядліва, бо атрымліваем вартае ўчыненага! А Ён нічога благога не зрабіў».

⁴² І казаў Ісусу: «Госпадзе, узгадай мяне, калі прыйдзеш у Тваё Валадарства».

⁴³ І сказаў яму Ісус: «Сапраўды кажу табе: сёння будзеш са Мною ў раі».

⁴⁴ І было блізу шостай гадзіны, і цемра сталася па ўсёй зямлі аж да дзявятай гадзіны,

⁴⁵ і сонца знікла, і заслона святыні разадралася пасярэдзіне.

⁴⁶ І, усклікаючы моцным голасам, Ісус гаворыць: «Ойча, у рукі Твае перадаю Дух Мой». І, сказаўшы гэта, сканаў.

⁴⁷ Сотнік, бачачы, што сталася, уславіў Бога, кажучы: «Гэты Чалавек быў сапраўды Справядлівы».

⁴⁸ І ўвесь натоўп тых, што сабраліся на гэтае відовішча і бачылі, што сталася, вярталіся, б’ючы сябе ў грудзі.

⁴⁹ А здалёк стаялі ўсе знаёмыя Яго і жанчыны, што ішлі следам за Ім ад Галілеі, гледзячы на гэта.

⁵⁰ І вось, чалавек, імем Язэп, які быў членам рады, чалавек добры і справядлівы, –

⁵¹ ён не прымаў ўдзел у радзе іх і учынках, – з Арыматэі, горада юдэйскага, які і сам чакаў Валадарства Божага,

⁵² ён прыйшоў да Пілата і прасіў цела Ісуса,

⁵³ і, зняўшы Яго, загарнуў Яго ў плашчаніцу і паклаў Яго ў магільне, высечанай у скале, у якой яшчэ ніхто не быў пакладзены.

⁵⁴ І быў гэта дзень прыгатавання, і надыходзіла субота.

⁵⁵ Падышлі таксама жанчыны, якія прыйшлі з Ім з Галілеі, і ўбачылі магілу і як пакладзена было цела Яго,

⁵⁶ і, вярнуўшыся, прыгатавалі духмянасці і алеек, і нічога не рабілі ў суботу паводле прыказання.