ЛУКАША 22 - Кнігі Святога Пісання - Біблія - Біблія — пераклад Чарняўскага (выданне 2017 года)

¹ Набліжалася ж свята Праснакоў, якое называецца Пасхай.

² І першасвятары і кніжнікі шукалі, як бы забіць Яго, але баяліся людзей.

³ Шатан жа ўвайшоў у Юду, якога празывалі Іскарыётам, аднаго з дванаццаці;

⁴ і ён выйшаў і дамовіўся з першасвятарамі і начальнікамі, як выдаць ім Ісуса.

⁵ Яны ж узрадаваліся і вырашылі даць яму грошы.

⁶ І паабяцаў ён ім, ды шукаў нагоды, каб выдаць Яго ім не пры людзях.

⁷ І надышоў дзень праснакоў, у які належала ахвяраваць Пасху.

⁸ І паслаў Ісус Пётру і Яна, кажучы: «Ідзіце і прыгатуйце нам Пасху, каб мы з’елі».

⁹ А яны сказалі Яму: «Дзе хочаш, каб прыгатавалі?»

¹⁰ І Ён сказаў ім: «Вось, калі вы будзеце ўваходзіць у горад, сустрэнецца вам чалавек, што будзе несці збан вады; ідзіце за ім у дом, у які ўвойдзе.

¹¹ Ды скажыце гаспадару дома: “Вучыцель кажа табе: “Дзе пакой, у якім Я з вучнямі Маімі мог бы з’есці пасху?”

¹² Ён вам пакажа вялікую святліцу засланую, там прыгатуйце».

¹³ Пайшоўшы, знайшлі ўсё, як Ён сказаў ім, і прыгатавалі пасху.

¹⁴ А калі надышла гадзіна, узлег Ён і дванаццаць Апосталаў з Ім.

¹⁵ І гаворыць ім: «Жаданнем вялікім жадаў Я з’есці гэтую пасху з вамі перш, чым буду цярпець.

¹⁶ Бо кажу вам: не буду ўжо яе есці, пакуль не споўніцца яна ў Валадарстве Божым».

¹⁷ І, узяўшы келіх, склаў падзяку і сказаў: «Бярыце яго і падзяліце між сабой.

¹⁸ Бо кажу вам: адсюль не буду піць з плода вінаграду, пакуль не прыйдзе Валадарства Божае».

¹⁹ І, узяўшы хлеб, склаў падзяку, і паламаў, і даў ім, кажучы: «Гэта Цела Маё, каторае за вас даецца. Гэта рабіце ў Маю памяць».

²⁰ Падобна і келіх [узяў] па вячэры, кажучы: «Гэты келіх ёсць Новы Запавет у Крыві Маёй, якая за вас праліваецца.

²¹ Аднак вось рука таго, хто выдае Мяне, разам з Маёю на стале.

²² Сын Чалавечы, праўда, адыходзіць паводле таго, як вызначана; аднак гора таму чалавеку, якім Ён выдаецца».

²³ І яны пачалі пытацца адзін аднаго, хто з іх той, які збіраецца гэта ўчыніць.

²⁴ І сталася спрэчка між імі, хто з іх павінен лічыцца большым.

²⁵ Але Ён сказаў ім: «Цары народаў валадараць над імі, і тыя, хто над імі маюць уладу, завуцца дабрадзеямі.

²⁶ Але вы не так: і хто ў вас большы, хай будзе як меншы, і правадыр – як паслугач.

²⁷ Бо хто большы: ці той, хто ўзлягае, ці той, хто паслугуе? Ці не той, хто сядзіць пры стале? Я, аднак, пасярод вас як той, што паслугуе.

²⁸ Вы ж ёсць тыя, што вытрывалі пры Мне ў выпрабаваннях Маіх.

²⁹ Я вам пераказваю Валадарства, як Мне пераказаў Айцец Мой,

³⁰ каб вы елі і пілі пры стале Маім у Валадарстве Маім, і сядзелі на пасадах, судзячы дванаццаць пакаленняў Ізраэля».

³¹ [І сказаў Госпад:] «Сімоне, Сімоне! Вось шатан дабіваўся вас, каб пасеяць, як пшаніцу;

³² але Я маліўся за цябе, каб не заняпала вера твая. І ты, з часам навярнуўшыся, умацоўвай братоў тваіх».

³³ Той жа сказаў Яму: «Госпадзе, я гатовы з Табой ісці ў вязніцу і на смерць».

³⁴ Але Ён сказаў: «Кажу табе, Пётра, не запяе певень сёння, як тройчы зрачэшся, што ведаеш Мяне».

³⁵ І сказаў ім: «Калі Я пасылаў вас без капшука і без торбы і пасталоў, ці ж вам не хапала чаго?» І яны сказалі: «Анічога».

³⁶ Сказаў ім тады: «А цяпер хто мае капшук, хай возьме, таксама і торбу, а хто не мае, хай прадасць туніку сваю і купіць меч.

³⁷ Бо кажу вам: мусіць споўніцца на Мне тое, што напісана: “І да злачынцаў быў залічаны”. Бо тое, што адносіцца да Мяне, спаўняецца».

³⁸ А яны сказалі: «Госпадзе, вось тут два мечы». І Ён сказаў ім: «Хопіць».

³⁹ І, выйшаўшы, Ісус па звычаю накіраваўся на гару Аліўную, а за Ім пайшлі і вучні Яго.

⁴⁰ І, калі прыбыў на месца, сказаў ім: «Маліцеся, каб не ўвайшлі ў спакушэнне».

⁴¹ І Сам аддаліўся, адышоўшы ад іх, як кінуць камень, ды, упаўшы на калені, маліўся,

⁴² кажучы: «Ойча, калі хочаш, пранясі гэты келіх міма Мяне! Аднак не Мая воля, але Твая хай станецца».

⁴³ І з’явіўся Яму анёл з неба, умацоўваючы Яго. А Ён, будучы ў агоніі, тым даўжэй маліўся.

⁴⁴ І стаўся пот Яго, як кроплі крыві, што сцякае на зямлю.

⁴⁵ І, калі падняўся ад малітвы і прыйшоў да вучняў, убачыў, што яны спяць ад смутку.

⁴⁶ І гаворыць ім: «Чаму спіце? Падымайцеся і маліцеся, каб не ўвайшлі ў спакушэнне».

⁴⁷ Калі яшчэ Ён гэта гаварыў, вось, натоўп, і наперадзе яго адзін з дванаццаці, які называўся Юда, і ён наблізіўся да Ісуса, каб пацалаваць Яго.

⁴⁸ А Ісус сказаў яму: «Юда, пацалункам Сына Чалавечага выдаеш?»

⁴⁹ А тыя, што вакол Яго былі, бачачы, што мае адбыцца, сказалі: «Госпадзе, ці не ўдарыць нам мечам?»

⁵⁰ Ды адзін з іх ударыў паслугача першасвятара і адсёк яму правае вуха.

⁵¹ А Ісус, адказваючы, гаворыць: «Спыніцеся, хопіць!» і, дакрануўшыся да вуха яго, аздаравіў яго.

⁵² Затым сказаў Ісус тым, што прыйшлі па Яго, першасвятарам, і кіраўнікам святыні, і старэйшынам: «Як на разбойніка выйшлі вы з мечамі і кіямі?

⁵³ Калі штодзень знаходзіўся Я з вамі ў святыні, не паднялі вы на Мяне рук; але цяпер ваш час і ўлада цемры».

⁵⁴ І, узяўшы Яго, павялі і прывялі ў дом першасвятара. Пётра ж ішоў за імі здалёк.

⁵⁵ А калі распалілі вогнішча пасярод двара і заселі вакол агню, сядзеў між іх і Пётра.

⁵⁶ І, калі ўбачыла нейкая служка, што ён сядзіць пры святле, і ўгледзелася ў яго, сказала:

⁵⁷ «І гэты быў з Ім». А ён зрокся Яго, кажучы:

⁵⁸ «Жанчына, я не ведаю Яго!» А праз кароткі час, убачыўшы яго, нехта іншы сказаў: «І ты з іх». Пётра ж гаворыць: «О чалавеча, гэта не я».

⁵⁹ А калі прайшло каля гадзіны часу, нехта іншы настойваў, кажучы: «Сапраўды, і гэты быў з Ім, бо і ён галілеец».

⁶⁰ І гаворыць Пётра: «Чалавеча, не ведаю, што ты кажаш». І зараз, калі ён яшчэ гаварыў, запяяў певень.

⁶¹ І Госпад, павярнуўшыся, глянуў на Пётру; і Пётра ўспомніў слова Госпада, як яму прадказаў: «Перш, чым запяе певень, тройчы зрачэшся Мяне».

⁶² І, выйшаўшы вон, Пётра горка заплакаў.

⁶³ А мужы, якія трымалі Ісуса, здзекаваліся з Яго і білі,

⁶⁴ і закрылі Яму твар, і пыталіся ў Яго, кажучы: «Праракуй, хто ўдарыў Цябе?»

⁶⁵ Ды многа іншых блюзненняў гаварылі на Яго.

⁶⁶ А калі настаў дзень, сабраліся старэйшыны народа, і першасвятары, і кніжнікі і прывялі Яго ў свой сінедрыён,

⁶⁷ кажучы: «Калі Ты – Хрыстос, дык скажы нам». А Ён гаворыць ім: «Калі скажу вам, не паверыце Мне,

⁶⁸ а калі спытаюся, не адкажаце Мне і не вызваліце.

⁶⁹ Але адгэтуль будзе Сын Чалавечы сядзець праваруч Магутнасці Бога».

⁷⁰ Дык сказалі яны ўсе: «Дык Ты – Сын Божы?» Ён гаворыць ім: «Вы самі кажаце, што гэта Я».

⁷¹ Дык яны сказалі: «Якая нам яшчэ патрэба ў сведчанні? Бо мы самі чулі з вуснаў Яго».