ЁВА 31 - Кнігі Святога Пісання - Біблія - Біблія — пераклад Чарняўскага (выданне 2017 года)

¹ Заключыў я дамову з вачамі сваімі, каб не глядзець мне на дзяўчыну.

² Якая ж доля мая ў Бога ў небе, ды якая спадчына ад Усемагутнага на вышынях?

³ Ці ж ліхотніку няма загубы і адчужэння тым, хто чыняць несправядлівасць?

⁴ Ці ж Ён не бачыў шляхоў маіх і не лічыў усе крокі мае,

⁵ калі хадзіў я ў марнасці і нага мая спяшалася ў падступнасці?

⁶ Хай узважыць Ён мяне справядлівымі шалямі і хай ведае Бог маю беззаганнасць.

⁷ Ці саступаў крок мой з дарогі, і ці пайшло за вокам маім маё сэрца, і ці запляміла рукі мае што нячыстае?

⁸ Сеяў я, а есць іншы, і патомства маё вырванае з каранямі.

⁹ Калі сэрца маё звяла жанчына і калі цікаваў я пры дзвярах таварыша майго,

¹⁰ хай мая жонка меле для другога і хай іншыя схіляюцца над ёю.

¹¹ Бо гэта — недазволенае, злачынства, якое падлягае суду.

¹² Гэта агонь, што паглынае аж да загубы і што выкараняе ўсё народжанае.

¹³ Хіба не зважаў я ў судзе на правы паслугача свайго і паслугачкі сваёй, калі яны спрачаліся са мною?

¹⁴ Што ж тады буду рабіць, калі паўстане Бог судзіць? І калі будзе пытацца ў мяне, што я Яму адкажу?

¹⁵ Ці ж не ва ўлонні ўчыніў мяне Той, Хто і яго стварыў, і адзін сфармаваў мяне ва ўлонні?

¹⁶ Калі адмовіў я бедным у тым, чаго яны хацелі, і калі прымусіў вочы ўдавы засмуціцца,

¹⁷ калі з’еў я кавалак свой адзін, а сірата не з’еў ад яго?

¹⁸ Бо ад маленства гадаваў я яго, як бацька, і кіраваў [удавой] ад улоння маці.

¹⁹ Калі пагардзіў я гаротнікам за тое, што не меў ён адзення, а таксама бедным без вопраткі;

²⁰ калі не дабраславіла мяне цела яго і не сагрэўся ён ад воўны авечак маіх;

²¹ калі падняў я руку сваю на сірату, калі бачыў у браме дапамогу сабе, —

²² то хай выпадзе плячо маё з сустава свайго і хай патрушчыцца рука мая разам з касцямі локцевымі,

²³ бо страх для мяне — няшчасце ад Бога і супраць велічы Яго ніяк мне не здужаць!

²⁴ Калі лічыў я золата бяспекай маёй і гаварыў чыстаму золату: “Надзея мая!”;

²⁵ калі цешыўся я дзеля мноства багаццяў сваіх і што рука мая столькі прыдбала;

²⁶ калі бачыў я, як ззяе сонца і як ясна ўзыходзіць месяц,

²⁷ і спакусілася патаемна сэрца маё, і пацалавалі вусны мае руку маю,

²⁸ а гэта — злачыннасць, што падлягае суду, бо я адрокся б ад Бога Узвышняга;

²⁹ калі радаваўся я з падзення таго, хто мяне ненавідзеў, і весяліўся, што яго напаткала няшчасце,

³⁰ бо не дазволіў я грашыць языку майму, каб насылаць праклёны на душу яго;

³¹ калі не гаварылі людзі палаткі маёй: “О, ці ёсць той, хто б не насыціўся мясам яго!”;

³² на двары не заставаўся прыхадзень, брама мая адкрытая была для вандроўніка;

³³ калі ўтойваў я грэх свой, як чалавек, і калі хаваў за пазухай злачыннасць сваю;

³⁴ калі б баяўся я грамады вялікай і пагарда блізкіх палохала б мяне, — то маўчаў бы я больш і не выходзіў з дзвярэй.

³⁵ Хто мне дасць слухача? Вось жа подпіс мой! Хай Усемагутны адкажа мне! Вось кніга, якую напісаў супраціўнік мой,

³⁶ каб насіў яе на плячах сваіх і ўсклаў яе на сябе, як вянец.

³⁷ Я паведамлю яму лік крокаў маіх і пайду да яго, як да князя.

³⁸ Калі жаліцца на мяне зямля мая, і з ёй плачуць барозны яе,

³⁹ калі плады яе я еў без грошай і крыўдзіў яе земляробаў, —

⁴⁰ то хай замест пшаніцы родзіцца мне церне, а замест ячменю — пустазелле!» Скончыліся словы Ёва.